Ο γιος μας πηγαίνει στην Β τάξη του λυκείου και ανακαλύψαμε ότι κάνει χρήση κάνναβης. Τι μπορεί να τον οδηγεί σε αυτήν την συμπεριφορά;
Ο έφηβος διανύει μια εκρηκτική και ταυτόχρονα ρευστή περίοδο κατά την οποία αναζητά με κάθε δυνατό, συνειδητό ή μη, τρόπο να ενώσει τα διάσπαρτα κομμάτια της ταυτότητάς του.
Η κυκλικότητα των συναισθημάτων του, οι εναλλαγές της συμπεριφοράς του και η έντονη ανάγκη για αποδοχή, αν και συχνά μη-εκφρασμένη, αποτελούν χαρακτηριστικές πτυχές του εφηβικού ψυχισμού.
Η έκφραση θυμού και η βίαιη συμπεριφορά στον έφηβο μπορεί να είναι ανησυχητικό σύμπτωμα;
Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα που ο έφηβος συχνά βιώνει μέσα του στο πλαίσιο της αγωνιώδους προσπάθειάς του να ενώσει τα διάσπαρτα κομμάτια της ταυτότητάς του, να απαντήσει στο ερώτημα «ποιος είμαι;», να αντιταχθεί στην εξουσία των γονιών του, των δασκάλων του, μιας ολόκληρης κοινωνίας που τον περιβάλλει.
Ωστόσο, ο θυμός αυτός μπορεί να περάσει στην πράξη μέσα από την έκφραση επιθετικότητας και βίαιης συμπεριφοράς απέναντι στον εαυτό του ή στους άλλους.
Ο όρος δισκοπάθεια αναφέρεται σε μια μορφή βλάβης του μεσοσπονδύλιου δίσκου, η οποία μπορεί να προκύψει είτε ως κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου ή δισκοκήλη, [...]
Λιπαρά: Μειώστε Τα «Κακά», Αυξήστε Τα «Καλά» Τα λιπαρά δεν είναι όλα επιβαρυντικά για την υγεία. Διαβάστε ποια χρειάζεστε και ποια όχι και αυξήστε μόνο [...]
Οι οικογένειες παιδιών με αναπηρία βιώνουν Υψηλότερα ποσοστά συναισθηματικής και σωματικής εξουθένωσης σε σύγκριση με κάθε άλλο τύπο οικογενειακής [...]
Η σχέση του κάθε παιδιού με τον γονιό του είναι μία σχέση μοναδική. Όταν η άνευ όρων αγάπη κυριαρχεί, όχι ως επιταγή αλλά ως βίωμα, τότε εκείνη αποτελεί μία ασπίδα προστασίας από όσα απειλούν τα παιδιά μας σήμερα.
Ταυτόχρονα, εάν η αγάπη συνοδεύεται από υγιείς και εποικοδομητικές γονεϊκές στάσεις και συμπεριφορές, τότε η ομαλή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού ευνοείται. Άλλωστε, σαν συγκοινωνούντα δοχεία, οι απόψεις, οι επιθυμίες και οι φόβοι των ίδιων των γονιών διαπερνούν τον παιδικό ψυχισμό.
Ποια είναι τα συμπτώματα και οι αιτίες της νυχτερινής ενούρησης στα παιδιά;
Πρόκειται για την ακούσια απώλεια ούρων κατά τη διάρκεια του ύπνου. Τα παιδιά ηλικίας 3-6 ετών είναι πιο ευάλωτα, αν και παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας μπορεί να εμφανίσουν επίσης αυτή τη συμπεριφορά.
Η νυχτερινή ενούρηση αποδίδεται κυρίως σε ψυχολογικούς και συναισθηματικούς παράγοντες, όπως είναι το αίσθημα ανασφάλειας, το άγχος, οι φοβίες, η συγκεκαλυμένη θλίψη, τα νέα γεγονότα στα οποία το παιδί δυσκολεύεται να προσαρμοστεί (π.χ. η άφιξη ενός νέου μωρού στην οικογένεια, η αλλαγή σχολείου, η μετακόμιση σπιτιού, η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου).
Εκτός από τον πρώτο αποχωρισμό βρέφους – μητέρας, που συντελείται τη στιγμή της γέννησης, ένας επόμενος λαμβάνει χώρα κατά την προσαρμογή του παιδιού στον παιδικό σταθμό.
Ο αποχωρισμός σημαίνει απώλεια. Tο παιδί χάνει τη θαλπωρή, τη μητρική παρουσία, τη δεδομένη ασφάλεια που μέχρι τώρα το προστάτευε. Καλείται πλέον να αφομοιώσει την ασφάλεια της μητρικής και της πατρικής αγάπης και ως πυξίδα να τη «χρησιμοποιήσει» προκειμένου να πορευτεί στη νέα του ζωή στον παιδικό σταθμό.
Ποιες είναι οι βασικές τεχνικές για το χτίσιμο της εμπιστοσύνης;
Το χτίσιμο της εμπιστοσύνης του παιδιού προς στον γονιό είναι μια διαδικασία η οποία ξεκινά από τη γέννηση κιόλας του βρέφους.
Η μητέρα αρχίζει και λειτουργεί ως ένα υποκείμενο μιας άνευ όρων αγάπης, πηγής τροφής και συναισθηματικής ανακούφισης απέναντι στο μωρό της, το οποίο αρχίζει και σχηματοποιεί μέσα του το πρώτο βίωμα της ασφάλειας.
Η μητρική ασφάλεια είναι αυτή που διαμορφώνει στο μωρό έναν εσωτερικό «χάρτη» εμπιστοσύνης για τον εαυτό του και τον έξω κόσμο. Οι ματαιώσεις στην επάρκεια της συναισθηματικής ασφάλειας που βιώνει ένα βρέφος μπορεί εν δυνάμει να λειτουργήσουν ως εμπόδια στη δυνατότητά του να εμπιστεύεται τον έξω κόσμο όσο μεγαλώνει.
Πώς βιώνει ένα παιδί της Α’ Δημοτικού την προσαρμογή στο σχολείο;
Τα πρωτάκια είναι οι μικροί πρωταγωνιστές των ημερών μας. Βιώνουν έναν από τους σημαντικότερους αποχωρισμούς στην έως τώρα ζωή τους. Από τη μία, τον αποχωρισμό από τους γονείς και από την οικογενειακή θαλπωρή. Από την άλλη, καλούνται να αναλάβουν ευθύνες και να γίνουν ουσιαστικά αυτόνομα για πρώτη φορά.
Μεγάλες και καταιγιστικές οι αλλαγές που συμβαίνουν μέσα τους. Το έως τώρα γνωστό μεταμορφώνεται σε άγνωστο, το ασφαλές σε ανασφαλές, το σταθερό σε ασταθές, το γνώριμο σε απρόβλεπτο.
Τα συναισθήματα άγχους, φόβου και αγωνίας είναι απολύτως φυσιολογικά, ιδίως τις πρώτες ημέρες κατά τις οποίες το παιδί είναι φορτισμένο συναισθηματικά στην προσπάθειά του να επεξεργαστεί τις νέες αυτές εικόνες και τα βιώματα.
Το σώμα μας λένε ότι είναι ο καθρέφτης του εαυτού μας. Η υποκειμενικότητα είναι ο πρωταγωνιστής σε αυτή την ιστορία, όπου το σώμα γίνεται ένας σημαντικός δίαυλος ταυτότητας, αυτοεκτίμησης, πηγή συγκρούσεων, αποστερήσεων ή και απολαύσεων, που σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας βρίσκονται σε ένα διαρκές και δυναμικό γίγνεσθαι.
Η σχέση και η εναρμόνιση των γονιών με το δικό τους σώμα, οι αντιλήψεις και οι πεποιθήσεις τους γύρω από την έννοια του «γυμνού» είναι καθοριστικές για το πώς το παιδί τους θα αρχίσει να βιώνει το δικό του σώμα.
Η σχέση με τους παππούδες είναι ένας ισχυρός δεσμός αγάπης στη ζωή του παιδιού. Αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για την ομαλή εξέλιξη της προσωπικότητάς του, προσφέροντάς του τη δυνατότητα μιας «επιπλέον αγάπης» που διέπεται από τη σοφία, την ενθάρρυνση, την κατεύθυνση, την ασφάλεια, τη συναισθηματική επαφή με το παρελθόν.
Είναι ένα δεύτερο, άλλο είδος αγάπης που δεν χαρακτηρίζεται από προϋποθέσεις και που θεμελιώνει κομμάτια της αυτοεκτίμησης του παιδιού.
Tο σύνδρομο Down, που όλοι αναγνωρίζουμε στον όρο «μογγολισμό», είναι μία γενετική πάθηση η οποία επηρεάζει τη νοητική, σωματική και ψυχοκοινωνική ανάπτυξη ενός παιδιού. Είναι αρκετά διαδεδομένο και αφορά περίπου 1 ανά 800 γεννήσεις.
Οι μητέρες που συλλαμβάνουν σε προχωρημένη ηλικία έχουν μία εύλογη ανησυχία, καθώς το φαινόμενο αυτό έχει συσχετιστεί θετικά με την ηλικία της μητέρας. Βέβαια η ανησυχία αυτή, δεν πρέπει να κατακλύζει τον ψυχισμό των γυναικών, καθ΄ ότι τα ποσοστά είναι εξαιρετικά μικρά.
Μετά από ένα διαζύγιο, τι ψυχολογικές επιπτώσεις μπορεί να βιώσει ένα παιδί σχολικής ηλικίας;
Μπορεί το διαζύγιο στην εποχή μας να είναι ένα πολύ διαδεδομένο και περίπου αναμενόμενο φαινόμενο, ωστόσο η απήχηση που έχει για ένα παιδί δεν παύει να είναι επώδυνη. Το βίωμα της απώλειας βιώνεται από εκείνο σαν ένας συμβολικός θάνατος.
Εξαιρετικά φορτισμένη φαντάζει η τωρινή περίοδος στον ψυχισμό χιλιάδων εφήβων που δοκιμάζουν τις γνώσεις και τις αντοχές τους προκειμένου να κερδίσουν μία θέση στα πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Ο φόβος μιας πιθανής αποτυχίας εγείρει φόβους απόρριψης, αποδοκιμασίας, κοινωνικού στιγματισμού, απώλειας της αυτοεκτίμησης και ενός ιδεατού μέλλοντος που ο έφηβος φαντασιώνεται.
Σχολικός εκφοβισμός είναι η ψυχολογική και η σωματική βία από τον μαθητή-θύτη στον μαθητή-θύμα.
Η επιβολή δύναμης και εξουσίας αποτελούν στόχο του εκφοβισμού, ο οποίος περιλαμβάνει τη χρήση υποτιμητικών φράσεων και ονομάτων, τον αποκλεισμό από τις ομάδες, τον εξευτελισμό μπροστά σε άλλους, τη χρήση απειλών, τον ξυλοδαρμό ή την απειλή, τον εξαναγκασμό σε ανεπιθύμητες για το ίδιο πράξεις κ.ά.
Είμαι 51 ετών, παντρεμένος με 3 παιδιά και με μια επιτυχημένη δουλειά. Δεν με ικανοποιεί πια η οικογένειά μου, αμφισβητώ τις επιλογές μου και έχω έντονες τάσεις φυγής. Βγαίνω με τους φίλους μου, ξαναθυμάμαι πώς είναι να γοητεύω και να γοητεύομαι νιώθω την ανάγκη για μια αλλαγή.
Το πέρασμα στην μέση ηλικία οδηγεί σε σημαντικές συναισθηματικές αλλαγές και στην συνειδητοποίηση βαθύτερων υπαρξιακών αγωνιών (π.χ. «που πάω;», «είμαι ευτυχισμένος», «ζω πραγματικά την ζωή που έχω επιλέξει;»).
