Μήπως η βωμολοχία οφείλεται σε ασθένεια?
Συγγραφέας iator Γράφτηκε στις ,
Το σύνδρομο Tourette (γνωστό και ως διαταραχή Τουρέτ, σύνδρομο Ζιλ ντε λα Τουρέτ, GTS ή πιο συνηθισμένα απλά Τουρέτ ή ΤS) αναφέρεται σε μια νευρολογική διαταραχή της συμπεριφοράς, με κύριο χαρακτηριστικό της γνώρισμα, τις σπασμωδικές κινήσεις του κεφαλιού και τη βωμολοχία.
Η διαταραχή περιγράφτηκε για πρώτη φορά από τον Γάλλο νευροφυσιολόγο George Gilles de la Tourette, ο οποίος το 1885 έγραψε ένα σύγγραμμα για εννέα περιπτώσεις ασθενών που παρουσίαζαν την κλινική εικόνα του συνδρόμου.
Το σύνδρομο Tourette, εμφανίζεται πριν την εφηβεία (<15 έτη) και πιο συχνά στα αγόρια, παρά στα κορίτσια. Παρόλο που δεν είναι επικίνδυνο για την σωματική υγεία του πάσχοντος, του δημιουργεί αρκετά προβλήματα στην κοινωνική και επαγγελματική του ζωή.
Τα κλινικά συμπτώματα περιλαμβάνουν κυρίως τικ του κεφαλιού, των ώμων και του στόματος, βλεφάρισμα των οφθαλμών, ακούσιες μιμήσεις των κινήσεων άλλων ανθρώπων και -κυρίως- βωμολοχία. Επίσης, το σύνδρομο μπορεί να εμφανιστεί και με φωνητικά τικ όπως γρυλίσματα, ρουθουνίσματα και επανάληψη λέξεων. Παρόλο που το άτομο έχει τη δυνατότητα να καταστείλει τις κινήσεις και τη βωμολοχία, νιώθει την ανάγκη να μην το κάνει. Πολύ συχνά -ιδιαίτερα σε προχωρημένα στάδια- οι ασθενείς που πάσχουν από το σύνδρομο Tourette εμφανίζουν και συμπτώματα ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής, με αποτέλεσμα η θεραπεία τους να γίνεται ακόμη πιο δύσκολη.
Το Τουρέτ, υπό τον κωδικό 307.23 του DSM-IV, διαγιγνώσκεται όταν πολλαπλά κινητικά τικ και τουλάχιστον ένα φωνητικό εμφανίζονται για περισσότερο από ένα χρόνο.
Το σύνδρομο κάποτε θεωρούνταν μια σπάνια και εξωτική νόσος, συσχετισμένη, ως επί το πλείστον, με την αναφώνηση αισχρών λέξεων ή κοινωνικά ακατάλληλων και υποτιμητικών παρατηρήσεων (κοπρολαλία). Πλέον δε θεωρείται σπάνια πάθηση, αλλά σε μεγάλο ποσοστό συνεχίζει να είναι μη αναγνωρίσιμη σε διαγνωστικό επίπεδο, καθώς οι περισσότερες περιπτώσεις είναι ήπιες.
Τα ακριβή αίτια του συνδρόμου Τουρέτ είναι άγνωστα, αλλά είναι αποδεδειγμένο ότι εμπλέκονται γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες. Μελέτες γενετικής επιδημιολογίας έχουν δείξει ότι, η συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών είναι κληρονομικές, αν και ο ακριβής τρόπος κληρονομικότητας δεν είναι ακόμη γνωστός και δεν έχει ταυτοποιηθεί κανένα γονίδιο.
Ένα άτομο με Τουρέτ, έχει περίπου 50% πιθανότητα να περάσει το/α γονίδιο/α σε ένα από τα παιδιά του, αλλά το σύνδρομο είναι μία πάθηση μεταβλητής έκφρασης και ατελούς διεισδυτικότητας. Κατά συνέπεια, καθένας που κληρονομεί τη γενετική ευπάθεια, δε σημαίνει ότι θα εμφανίσει τα συμπτώματα. Ακόμα και μέλη του στενού οικογενειακού κύκλου μπορεί να εμφανίσουν συμπτώματα διαφορετικής σοβαρότητας ή να μην εμφανίσουν κανένα σύμπτωμα. Το/α γονίδιο/α μπορεί να εκφραστούν ως σύνδρομο Τουρέτ, ως μια πιο ήπια διαταραχή τικ (παροδικά ή χρόνια τικ) ή ως ιδεοψυχαναγκαστικά συμπτώματα χωρίς τικ. Μόνο η μειοψηφία των παιδιών που κληρονομούν το/α γονίδιο/α έχουν συμπτώματα τόσο σοβαρά ώστε να απαιτείται ιατρική φροντίδα. Το φύλο παίζει ρόλο στην έκφραση της γενετικής ευπάθειας: οι άνδρες είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν τικ σε σχέση με τις γυναίκες.
Δύο ειδών προσεγγίσεις χρησιμοποιούνται ευρέως για την καταπολέμηση του συνδρόμου Tourette. Η πρώτη φυσικά είναι η φαρμακοθεραπεία, κυρίως με αλοπεριδόλη, η οποία μειώνει δραστικά τα συμπτώματα για το 80-90% των ασθενών. Με μειωμένα τα συμπτώματα, ο ασθενής μπορεί ευκολότερα να προχωρήσει στην γνωστική ψυχοθεραπεία, η οποία ως σκοπό έχει να βοηθήσει το άτομο να ελέγχει τα συμπτώματα σε περίπτωση επανεμφάνισής τους. Επίσης, η γνωστική ψυχοθεραπεία έχει ως σκοπό, τη μάθηση μιας ανταγωνιστικής αντίδρασης, η οποία στοχεύει στην αντικατάσταση του τικ με κάποια άλλη -ελεγχόμενη- πράξη. Ο συνδυασμός φαρμακοθεραπείας και ψυχοθεραπείας είναι ο ενδεικτικός για το εν λόγω σύνδρομο.
http://www.capitalhealth.gr/
