Σε κάθε χώρα και σε κάθε κουζίνα χρησιμοποιούνται βότανα και αρτύματα, για να δώσουν γεύση και χαρακτήρα στο φαγητό. Κάποιο βότανο/ άρτυμα είναι σήμα κατατεθέν κάποιας χώρας και χαρακτηρίζει έντονα τα φαγητά της. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε τη ρίγανη, στην Κύπρο τον δυόσμο, στην Ινδία το κάρι, στο Μεξικό το τσίλι, στην Ταϊλάνδη την πιπερόριζα και ούτω καθεξής.
Τα παιδιά μας τη λατρεύουν, το ίδιο κι εμείς αφού η ανθρώπινη φύση συνδέει τη γλυκιά γεύση με την επιλογή ασφαλών, θρεπτικών τροφίμων. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι η ζάχαρη είναι ένας απλός υδατάνθρακας – και οι υδατάνθρακες αποτελούν κύρια πηγή ενέργειας του οργανισμού και είναι απαραίτητοι για τη σωστή ανάπτυξη και λειτουργία του.
Η ιστορία της
Η πρώτη επαφή των αρχαίων προγόνων μας –και συγκεκριμένα των λαών της Νοτιανατολικής Ασίας- με τη ζάχαρη, ήταν μέσα από το ζαχαροκάλαμο. Μετά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Ελλάδα και στη συνέχεια η Ευρώπη, γνώρισαν αυτό το “περίεργο κρυσταλλικό μέλι που δεν το έφτιαχναν οι μέλισσες”. Μέχρι τότε, οι λαοί της δύσης συνέδεαν τη γλυκιά γεύση μόνο με τα γλυκά φρούτα και το μέλι. Η εξάπλωση του ζαχαροκάλαμου στην Ευρώπη έγινε κυρίως από τους Άραβες περίπου τον όγδοο αιώνα μ.Χ., ενώ η Αμερική το γνώρισε μόλις τον δέκατο έκτο αιώνα!
Η ημερήσια πρόσληψη μιας πολυβιταμίνης για 3 χρόνια συνδέεται με επιβράδυνση της γνωστικής γήρανσης κατά 60%, με τις επιδράσεις να είναι ιδιαίτερα [...]
Eρευνητές απέδειξαν για πρώτη φορά σε μια επιτόπια μελέτη, ότι η χρήση ιωδιούχου επιτραπέζιου αλατιού ενισχυμένου με φολικό οξύ μπορεί να αποτρέψει [...]
Ο όρος δισκοπάθεια αναφέρεται σε μια μορφή βλάβης του μεσοσπονδύλιου δίσκου, η οποία μπορεί να προκύψει είτε ως κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου ή δισκοκήλη, [...]
Σε κάθε χώρα και σε κάθε κουζίνα χρησιμοποιούνται βότανα και αρτύματα, για να δώσουν γεύση και χαρακτήρα στο φαγητό. Κάποιο βότανο/ άρτυμα είναι σήμα κατατεθέν κάποιας χώρας και χαρακτηρίζει έντονα τα φαγητά της. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε τη ρίγανη, στην Κύπρο τον δυόσμο, στην Ινδία το κάρι, στο Μεξικό το τσίλι, στην Ταϊλάνδη την πιπερόριζα και ούτω καθεξής.
Τα παιδιά μας τη λατρεύουν, το ίδιο κι εμείς αφού η ανθρώπινη φύση συνδέει τη γλυκιά γεύση με την επιλογή ασφαλών, θρεπτικών τροφίμων. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι η ζάχαρη είναι ένας απλός υδατάνθρακας – και οι υδατάνθρακες αποτελούν κύρια πηγή ενέργειας του οργανισμού και είναι απαραίτητοι για τη σωστή ανάπτυξη και λειτουργία του.
Η ιστορία της
Η πρώτη επαφή των αρχαίων προγόνων μας –και συγκεκριμένα των λαών της Νοτιανατολικής Ασίας- με τη ζάχαρη, ήταν μέσα από το ζαχαροκάλαμο. Μετά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Ελλάδα και στη συνέχεια η Ευρώπη, γνώρισαν αυτό το “περίεργο κρυσταλλικό μέλι που δεν το έφτιαχναν οι μέλισσες”. Μέχρι τότε, οι λαοί της δύσης συνέδεαν τη γλυκιά γεύση μόνο με τα γλυκά φρούτα και το μέλι. Η εξάπλωση του ζαχαροκάλαμου στην Ευρώπη έγινε κυρίως από τους Άραβες περίπου τον όγδοο αιώνα μ.Χ., ενώ η Αμερική το γνώρισε μόλις τον δέκατο έκτο αιώνα!
Σε κάθε χώρα και σε κάθε κουζίνα χρησιμοποιούνται βότανα και αρτύματα, για να δώσουν γεύση και χαρακτήρα στο φαγητό. Κάποιο βότανο/ άρτυμα είναι σήμα κατατεθέν κάποιας χώρας και χαρακτηρίζει έντονα τα φαγητά της. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε τη ρίγανη, στην Κύπρο τον δυόσμο, στην Ινδία το κάρι, στο Μεξικό το τσίλι, στην Ταϊλάνδη την πιπερόριζα και ούτω καθεξής.
Τα παιδιά μας τη λατρεύουν, το ίδιο κι εμείς αφού η ανθρώπινη φύση συνδέει τη γλυκιά γεύση με την επιλογή ασφαλών, θρεπτικών τροφίμων. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι η ζάχαρη είναι ένας απλός υδατάνθρακας – και οι υδατάνθρακες αποτελούν κύρια πηγή ενέργειας του οργανισμού και είναι απαραίτητοι για τη σωστή ανάπτυξη και λειτουργία του.
Η ιστορία της
Η πρώτη επαφή των αρχαίων προγόνων μας –και συγκεκριμένα των λαών της Νοτιανατολικής Ασίας- με τη ζάχαρη, ήταν μέσα από το ζαχαροκάλαμο. Μετά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Ελλάδα και στη συνέχεια η Ευρώπη, γνώρισαν αυτό το “περίεργο κρυσταλλικό μέλι που δεν το έφτιαχναν οι μέλισσες”. Μέχρι τότε, οι λαοί της δύσης συνέδεαν τη γλυκιά γεύση μόνο με τα γλυκά φρούτα και το μέλι. Η εξάπλωση του ζαχαροκάλαμου στην Ευρώπη έγινε κυρίως από τους Άραβες περίπου τον όγδοο αιώνα μ.Χ., ενώ η Αμερική το γνώρισε μόλις τον δέκατο έκτο αιώνα!