Ομοιοπαθητική:Βασικές έννοιες και αρχές!
Συγγραφέας Αναστάσιος Βαρθολομαίος Γράφτηκε στις ,
Οι ασθένειες συνήθως παριστούν την πορεία και προσαρμογή των φυσιολογικών φαινομένων και διαδικασιών του οργανισμού του, δηλαδή των μηχανισμών της Ομοιόστασης, σε αλλοιωμένες, δυσμενείς συνθήκες και προκλήσεις του περιβάλλοντος, φυσικού και κοινωνικού. Αυτό που ονομάζουμε «ασθένεια» στην πραγματικότητα παριστάνει, τις περισσότερες φορές, την προσπάθεια του οργανισμού να παραμείνει υγιής και αφορά όλο τον οργανισμό, ακόμα και αν φαίνεται επικεντρωμένη σε ένα όργανο του σώματος.
Όμως,όταν η προσπάθεια αυτή είναι ιδιαίτερα έντονη ή/και μεγάλης διάρκειας ,και πολύ περισσότερο όταν ο αμυντικός μηχανισμός χάσει την ποιοτική του ακεραιότητα, αναπτυσσονται φαινόμενα ,που εμπερικλείουν σημαντικους κινδύνους για τον οργανισμό,που παίρνουν τη μορφή είτε τής σοβαρής επιπλοκής μιάς οξείας νόσου είτε της προοδευτικής εξέλιξης μιας χρόνιας πάθησης.
Η Ομοιοπαθητική,όπως αναπτύχθηκε από τον Ιπποκράτη μέχρι σήμερα, απευθύνεται στην Ολότητα της κάθε Περίπτωσης.Η Ολότητα περιλαμβάνει το παρελθόν και το παρόν της Παθολογίας του Οργανισμού, την Ιδιοσυγκρασία και τις Προδιαθέσεις Νόσου (“Μιάσματα” στην παραδοσιακή ομοιοπαθητική ορολογία). Αναγκαία ,μεσα σε αυτο το πλαίσιο,η Ομοιοπαθητική απευθύνεται και στον Ασθενή και στην Ασθένεια. Σε όλες τις περιπτώσεις εφαρμόζεται πάντοτε εξατομικευμένη Ομοιοπαθητική αγωγή, με αντικείμενο τόσο το σύνολο του οργανισμού όσο και το πάσχον όργανο του σώματος.Το τελευταίο, όμως, αποκτά ξεχωριστή σημασία όταν, όχι μόνον αποτελεί επίκεντρο συμπτωμάτων, αλλά και μιας Νόσου ή Πάθησης, οπότε απαιτεί και ειδική φαρμακολογική αντιμετώπιση από πλευράς Ομοιοπαθητικής.
Όπως συμβαίνει σε κάθε Επιστήμη,η Ομοιοπαθητική προσαρμόζεται στις εξελίξεις στο πεδίο της Ιατρικής, αφομοιώνοντας τη σύγχρονη γνώση μέσα στο δικό της πάντοτε πλαίσιο ανάλυσης- κατανόησης των φαινομένων και αντίστοιχων θεραπευτικών εφαρμογών.Στην κλινικά διαμορφωμένη Ομοιοπαθητική δεν επιτρέπεται να αγνοείται η από δεκαετιών διαμορφωμένη Παθολογία των Οργανων και να περιορίζεται η ανάλυση και η αγωγή της κάθε περίπτωσης στα κλινικά της συμπτώματα μόνον και μάλιστα στα υποκειμενικά.
Η Ομοιοπαθητική εφαρμόζει το «όμοιο φάρμακο»,δηλαδή αυτό το οποίο απομιμείται σε επίπεδο πληροφορίας την διαταραχή ,η οποία υπάρχει.Επειδή ακριβώς η απλή πληροφορική,και μη χημική φαρμακολογικη, φύση του «όμοιου φαρμάκου» διασφαλίζεται από την ελάχιστη (απειροελάχιστα κλασματα του μικρογραμμαρίου) δόση, το αποτέλεσμα είναι μια διαδικασία ενίσχυσης των μηχανισμών αυτοθεραπείας.
Ο αμυντικός μηχανισμός,σε επίπεδο κυτττάρου,ιστού, οργάνου ή και όλου του οργανισμού,μέσα από μια διαδικασία «μάθησης» μεσω της πιο πάνω πληροφορίας,κινείται πολύ πιο αποτελεσματικά ,συνειρμικά και στοχευμένα προς την κατεύθυνση της αποκατάστασης της διαταραχής. Η μεταφορά, βέβαια, πληροφορίας μεσω ελάχιστων συγκεντρώσεων βιολογικά ενεργών ουσιών (ορμονών, νευροδιαβιβαστών, κτλ) είναι η συνήθης διαδικασία συντονισμού των λειτουργιών στον οργανισμό. Αυτην ακριβώς την διαδικασία υιοθετεί κατά βάση και το «όμοιο φάρμακο» και γι’αυτό το λόγο η δράση των ομοιοπαθητικών σκευασμάτων συντελείται κυρίως μέσω του συστήματος πληροφοριών του οργανισμού , δηλαδή μέσω των ενδοκρινικών, των νευροφυσιολογικών και των ανοσολογικών μηχανισμών. Εφόσον μια διαταραχή, μάλιστα,είναι αναστρέψιμη σύμφωνα με την κλασσική Παθολογία,διατηρείται ακέραια η δυνατότητα αποκατάστασης μέσω της πιο πάνω δραστηριοποίησης των μηχανισμών ομοιόστασης.
Ενδεικτικά, γινεται αναφορα στους Νόμους του Hering: Οι Νόμοι αυτοί, που θυμίζουν πολλές συγκεκριμένες αναφορές στον Ιπποκράτη, προσδιορίζουν την πορεία της νόσου και επιτρέπουν μεγαλύτερη ασφάλεια στην πρόγνωση, γιατί δεν στηρίζονται μόνον σε ένα εντοπισμένο σύμπτωμα ή/και οργανικό πρόβλημα, αλλά κυρίως στον αλληλοσυσχετισμό και στην τοπογραφική μετακίνηση συμπτωμάτων και παθοφυσιολογικών φαινομένων και, επιπλέον, στη διαχρονική εξέλιξη των φαινομένων. Οι Νόμοι αυτοί, γνωστοί και σαν Νόμοι Κατεύθυνσης των συμπτωμάτων προσδιορίζουν με σαφήνεια ότι πραγματική βελτίωση της κατάστασης υγείας ενός ασθενούς υπάρχει όταν το κέντρο βάρους της παθολογίας : 1) μετακινείται από ένα εσωτερικό όργανο σε ένα επιφανειακό, μέσα στο ίδιο ή και σε διαφορετικά οργανικά συστήματα, 2) μετακινείται από ένα σημαντικό όργανο σε ένα λιγότερο σημαντικό, 3) μετακινείται από ανώτερα μέρη του σώματος σε κατωτέρα, 4) μετακινείται από την πρόσθια στην οπίσθια επιφάνεια του σώματος, 5) μετακινείται αντίστροφα προς τη φορά που είχε μέχρι τώρα, όπως φαίνεται από ένα καλά δομημένο και με λεπτομέρεια ιστορικό, που κάνει όχι απλούς αιτιατούς συσχετισμούς με την παρούσα νόσο και κατάσταση, αλλά εξιχνιάζει, ιεραρχεί, συσχετίζει και αξιολογεί την παραμικρή διαταραχή ή ευαισθησία σε όλη τη δυνατή έκταση του ατομικού αναμνηστικού. Έτσι, π.χ., αν ένας ασθενής πάσχει από στηθάγχη και εμφανίσει μια εκζεματοειδή δερματίτιδα προστερνικά, διαφαίνεται μια σαφής τάση βελτίωσης ή αν πάσχει από κατάθλιψη ή από έλκος του στομάχου και εμφανίσει αιμορροΐδες, υπάρχει πάλι μια σαφής τάση αποτελεσματικής θεραπευτικής διαδικασίας μέσα στον οργανισμό. Εάν, πάλι, ένας ασθενής έπασχε στο παρελθόν από αλλεργική δερματίτιδα, η οποία υποχώρησε προ καιρού με κορτιζόνη και τώρα υποφέρει από ρευματοειδή αρθρίτιδα, έχει βέβαιη και πραγματική άριστη πρόγνωση μόνον αν μια θεραπευτική του βελτιώνει την αρθρίτιδα, ενώ ταυτόχρονα του επαναφέρει, πρόσκαιρα και σε ελαφρό βαθμό, την παλιά και ξεχασμένη αλλεργική δερματίτιδα.
