Οι αποφραγμένες σάλπιγγες προκαλούν υπογονιμότητα γιατί τα σπερματοζωάρια δεν μπορούν να φθάσουν στο ωάριο και να το γονιμοποιήσουν. Η συλλογή υγρού στις σάλπιγγες (υδροσάλπιγγες) προκαλεί επίσης υπογονιμότητα και μειώνει κατά πολύ τα ποσοστά επιτυχίας της εξωσωματικής γονιμοποίησης, γιατί αφενός εμποδίζουν τα σπερματοζωάρια να φθάσουν στο ωάριο, αφετέρου το υγρό αυτό είναι τοξικό, ρέει μέσα στην κοιλότητα του ενδομητρίου και δρα επιβαρυντικά στην εμφύτευση του εμβρύου.

Η πλαστική των σαλπίγγων μπορεί να γίνει στις περιπτώσεις όπου οι σάλπιγγες έχουν επηρεαστεί από πυελικές φλεγμονές (σαλπιγγίτιδα), συμφύσεις από χειρουργεία ή ακόμα και από ενδομητρίωση. Γίνεται αφαίρεση του παθολογικού και κατεστραμμένου ιστού, με διατήρηση του υγιούς, και μερικές φορές συρραφή και αναστόμωση, δηλαδή επανένωση, των υγιών άκρων της σάλπιγγας. Η λαπαροσκοπική μέθοδος υπερτερεί της ανοιχτής αλλά και της μικροχειρουργικής, με δημιουργία λιγότερων συμφύσεων. Τα ποσοστά τεκνοποίησης μετά από σαλπιγγοπλαστική εξαρτώνται από την αιτία της απόφραξης, με τα ποσοστά αυτά να είναι πολύ μικρά σε περιπτώσεις όπου η απόφραξη των σαλπίγγων οφείλεται σε προηγηθείσα σαλπιγγίτιδα.

Σε περιπτώσεις υδροσάλπιγγας η σαλπιγγοπλαστική δεν έχει καμία θέση. Στις περιπτώσεις αυτές  αρχικά είναι απαραίτητη η λαπαροσκοπική αφαίρεση της σάλπιγγας που πάσχει, και μετά η γυναίκα πρέπει να προχωρήσει σε εξωσωματική γονιμοποίηση.