Μη νομίζετε ότι δε διαβάζω τα σχόλιά σας. Μπορεί να μην έχω τη δυνατότητα να απαντώ απευθείας σε κάθε ένα από αυτά αλλά η αλήθεια είναι ότι και τα διαβάζω και με προβληματίζουν και σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως η σημερινή, με εμπνέουν για κάποιο από τα επόμενα άρθρα μου. Οι σκέψεις που θα μοιραστώ μαζί σας σήμερα λοιπόν, είναι εμπνευσμένες από κάποια δικά σας σχόλια σε πρόσφατα δημοσιευμένα άρθρα μου.

Τα άρθρα αφορούσαν διάφορα προβλήματα στις σχέσεις των ζευγαριών. Τα σχόλια εισήγαγαν ως λύση στα εν λόγω προβλήματα τη σύναψη σχέσεων με αλλοδαπές γυναίκες.
Ενδεικτικά αναφέρω: «Οι Ρωσίδες είναι η λύση», «Να παντρευτείς Ασιάτισσα γκέισα», «Μείνετε μακριά από Ελληνίδες (sic)».

Φυσικά τέτοιου είδους σχόλια δεν βρίσκει κανείς μόνο στην παρούσα στήλη, οι αναφορές στα «κορίτσια του πρώην ανατολικού μπλοκ» δίνουν και παίρνουν σε όσες παρέες φίλων διέπονται από επαρκή οικειότητα ώστε να συζητάνε μεταξύ τους θέματα ερωτικού περιεχομένου.

Έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί τα σχόλια αυτά, παρότι εκ πρώτης όψεως φαίνονται αθώα και ίσως και χιουμοριστικά, πυροδοτούν συχνά έντονες αντιδράσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών;
Γιατί άραγε οι συζητήσεις που προκύπτουν σχετικά με τη σύγχρονη τάση των ανδρών να συνάπτουν (ή να απειλούν ότι θα συνάψουν) σχέσεις με αλλοδαπές γυναίκες κουβαλάνε τόσο έντονη συναισθηματική φόρτιση;

Η συναισθηματική αυτή φόρτιση δεν εκφράζεται βέβαια πάντα μέσα από την άμεση αντιπαράθεση αλλά συχνότερα μέσα από μια έντονη περιφρόνηση από μέρους των γυναικών οι οποίες «αρνούνται να πέσουν στο επίπεδο να συζητήσουν τόσο ποταπά θέματα».

Ας δούμε όμως τι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτή την υποβόσκουσα διαμάχη.
Οι σχέσεις με αλλοδαπές γυναίκες προτείνονται ως λύση σε κάποιο πρόβλημα. Ποιο είναι όμως το πρόβλημα; Ποιος τολμάει να το ορίσει; Τι είναι αυτό που τόσοι άνδρες δηλώνουν εμμέσως πλην σαφώς λέγοντας ότι προτιμάνε τις αλλοδαπές γυναίκες περισσότερο από τις Ελληνίδες; Είναι η ελευθεριότητα στο σεξ;
Ο καιρός που οι Ελληνίδες απαιτούσαν σοβαρές δεσμεύσεις πριν ολοκληρώσουν τις σχέσεις τους έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Είναι η εντυπωσιακή τους εμφάνιση; Είναι γεγονός ότι η εξωτερική εμφάνιση παίζει σημαντικό ρόλο για τους άντρες αλλά η αλήθεια είναι ότι η χώρα μας διαθέτει μεγάλο αριθμό όμορφων και ελεύθερων γυναικών.
Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει τις Ελληνίδες να «μειονεκτούν» στα μάτια μιας μεγάλης μερίδας ανδρών έναντι των αλλοδαπών γυναικών;

Η βασική διαφορά μεταξύ αλλοδαπών και Ελληνίδων έγκειται στο στερεότυπο που θέλει τις πρώτες να συνδυάζουν δύο βασικά χαρακτηριστικά: είναι συγχρόνως εντυπωσιακά όμορφες αλλά και (λόγω των δύσκολων καταστάσεων που αντιμετωπίζουν) εξαιρετικά ευάλωτες. Σε αντίθεση με τις ντόπιες καλλονές που είναι «ανεξάρτητες» και «απαιτητικές», οι όμορφες «Ρωσίδες» είναι ευάλωτες, έχουν ανάγκη από κάποιον που θα τους προσφέρει ασφάλεια σε ένα «εχθρικό» για αυτές περιβάλλον. Οι άνδρες έχουν παραδοσιακά μάθει ότι μια γυναίκα που τους χρειάζεται και τους παραδέχεται επικυρώνει την ανδρική τους ταυτότητα. Με αυτό το σκεπτικό, όσο πιο ευάλωτη και αδύναμη είναι μια γυναίκα τόσο πιο εύκολο είναι για έναν άνδρα να αντλήσει από αυτήν τόνους αυτοεκτίμησης.
Με λίγα λόγια, αυτό που υπονοεί ένας άντρας που δηλώνει με αυτό τον γενικευμένο και στερεότυπο τρόπο ότι προτιμά να σχετίζεται με αλλοδαπές γυναίκες είναι ότι για να είναι αυτός καλά χρειάζεται μια γυναίκα πιο αδύναμη από τον ίδιο, μια γυναίκα ευάλωτη, που να τον έχει ανάγκη. 

Επειδή φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο να ειπωθεί ανοιχτά, οι άντρες προτιμούν να εστιάζουν και να προβάλλουν ως λόγους προτίμησης των αλλοδαπών γυναικών την εξωτερική τους εμφάνιση και όχι το ότι τις θεωρούν αδύναμες και ευάλωτες.
Άλλωστε κάτι τέτοιο θα έφερνε στην επιφάνεια δικά τους προσωπικά αισθήματα αδυναμίας και ανεπάρκειας, αισθήματα δηλαδή που οι άντρες έχουν μάθει να θεωρούν απαγορευμένα. Στην σύγχρονη ψυχολογία είναι πλέον κοινά αποδεκτό ότι ανέκφραστα συναισθήματα αδυναμίας, ανεπάρκειας και φόβου συχνά μετατρέπονται σε θυμό και επιθετικότητα. Είναι άραγε δική μου μόνο ιδέα ότι δηλώσεις του τύπου «η λύση είναι οι Ρωσίδες» είναι εν μέρει «απειλητικές» και ενέχουν σε ένα βαθμό κεκαλυμμένη επιθετικότητα προς τις Ελληνίδες συντρόφους τους; Μήπως θα ήταν χρήσιμο πριν οι γυναίκες απαντήσουν με θυμό και περεταίρω περιφρόνηση στις δηλώσεις αυτές να προσπαθήσουν πρώτα να αποκωδικοποιήσουν τα πραγματικά συναισθήματα που οι άντρες αυτοί δυσκολεύονται να εκφράσουν;

Κοιτάζοντας όμως και από την άλλη πλευρά, πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο για τις γυναίκες; Οι γυναίκες ασυνείδητα εκλαμβάνουν αυτά τα σχόλια ως δηλώσεις ότι οι άνδρες αναζητούν ένα λιγότερο ισότιμο μοτίβο στις σχέσεις τους. Αυτός είναι και ο λόγος που τέτοιου είδους δηλώσεις τους δημιουργούν ασυναίσθητα τόσο θυμό. Οι γυναίκες στην Ελλάδα και σε όλο τον Δυτικό κόσμο, έχουν περάσει τις τελευταίες δεκαετίες δια πυρός και σιδήρου ώστε να καταφέρουν να κατακτήσουν μια πιο ισότιμη σχέση δίπλα στους άντρες. Πώς μπορεί να νιώθουν όταν μετά από τόση προσπάθεια βλέπουν τους άνδρες να τις απορρίπτουν λόγω της θέσης που με τόσο κόπο κατάφεραν να κατακτήσουν;

Και δεν είναι μόνο αυτό που τους θυμώνει.
Είναι γεγονός ότι οι γυναίκες έχουν αλλάξει. Μπορούν να ψηφίζουν, να φοράνε παντελόνια, να κάνουν καριέρα, να κατέχουν διευθυντικές θέσεις και υψηλά αξιώματα, να βγάζουν λεφτά. Πρακτικά έχουν προχωρήσει. Συναισθηματικά όμως; Η αλήθεια είναι ότι συναισθηματικά δεν έχουν προχωρήσει τόσο. Ενώ από τη μια έχουν σε μεγάλο βαθμό αποκτήσει την ανεξαρτησία τους και να τα καταφέρνουν όλα μόνες τους, σε συναισθηματικό επίπεδο δεν έχουν καταφέρει ακόμα να μετακινηθούν προς την ίδια κατεύθυνση.
Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα όταν τις ρωτάει κάποιος  πώς θέλουν τον άνδρα και απαντάνε «δυνατό» και «να τους προσφέρει ασφάλεια». Παράλληλα παραπονιούνται που οι άνδρες δεν τις διεκδικούν με τον παραδοσιακό, «παλιό» τρόπο και δηλώνουν προκλητικά ότι «δεν υπάρχουν πια άνδρες».
Η αλήθεια είναι ότι συναισθηματικά είναι και αυτές ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο.
Η αμφιθυμία τους αυτή εκλαμβάνεται από τους άνδρες ως ότι «τα θέλουν όλα», «είναι τρομερά απαιτητικές», ή ότι «δεν ξέρουν τι θέλουν» και πυροδοτούν και σε αυτούς περεταίρω αισθήματα θυμού κι ένα φαύλο κύκλο στον οποίο «οι Ρωσίδες» είναι λογικό να φαντάζουν ως μια κάποια λύση! 

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι «οι Ρωσίδες» αποτελούν ένα κώδικα της δικής μας, ντόπιας αδυναμίας που αντιμετωπίζουμε άντρες και γυναίκες να εμπλακούμε στο είδος των ισότιμων σχέσεων που έχουν αρχίσει να διαφαίνονται στον ορίζοντα. Αυτή τη δυσκολία δυστυχώς φαίνεται να την πληρώνουν όχι μόνο οι αλλοδαπές μετανάστριες μέσω των αρνητικών στερεότυπων χαρακτηρισμών που τους αποδίδονται αλλά και όλοι εμείς, άνδρες και γυναίκες, που λέγοντας άλλα από αυτά που εννοούμε αποπροσανατολιζόμαστε από το να εκφράσουμε τους πραγματικούς φόβους, τα παράπονα, τις αδυναμίες και τις επιθυμίες μας!