Πελματιαίος Πόνος στην Πτέρνα :
Συγγραφέας Λουκάς Θειάσπρας Γράφτηκε στις ,
Μήπως να ξεκαβαλήσουμε τα καλάμια μας και να ακούσουμε τους ασθενείς ?
Ίσως και να αποτελεί την πιο συχνή αιτία πόνου στα πόδια, όπου ανάλογα τις μελέτες αφορά από το 3,6 έως και το 9,6%, ποσοστό υψηλό, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς την αρνητική επίδραση που έχει, τόσο σωματικά – πονάει ρε παιδί μου – όσο και ψυχολογικά – ούτε για ποτό δεν πάω – στα άτομα αυτά, πάνω που ήθελαν να ξεκινήσουν να περπατάνε ώστε να μειωθούν κάποια παραπανίσια κιλά, ή να κάνουν το νέο ρεκόρ στον μαραθώνιο. Όπως και να έχει, ανάλογα φυσικά το περιστατικό, είναι ένα ….Θέμα !
Φυσικά, εμείς οι ειδικοί, οι «επαΐοντες», τέτοια θέματα, δεν μας πτοούν γιατί πολύ απλά «το έχουμε !!!».
Μα φυσικά, σχεδόν καθημερινά βλέπουμε τέτοια περιστατικά, οπότε αν αθροίσεις τις εβδομάδες, τους μήνες και τα χρόνια – τσσσσσσσσ- είναι δυνατόν να μην το έχουμε ? Μα με τόσα περιστατικά ?
Και όσο μεγαλώνει η εμπειρία και αν συνδυαστεί με καλά αποτελέσματα τότε δεν είναι και δύσκολο να γλυκοκοιτάξουμε το νέο μοντέλο 2020 καλαμιού, μιας και το προηγούμενο έχει φθαρεί κάπως.
Σαν τα κινητά τηλέφωνα ένα πράγμα. Όμως έχουμε πραγματικά ακούσει τους ασθενείς ? Τους έχουμε δει να κάνουνε ένα μεγάλο τουρ – περιοδεία –μεταξύ επαγγελματιών υγείας όπου ο καθένας θα εφαρμόσει το δικό του θεραπευτικό πλάνο, και όλοι νομίζουμε ότι είμαστε υπέροχοι, και προσφέραμε καταπληκτικές υπηρεσίες.
Είναι άραγε έτσι ?
Πρόσφατα διάβασα μια μελέτη σχετική με την « Ζωντανή εμπειρία και στάσεις-συνήθειες των ατόμων με πελματιαίο πόνο στην πτέρνα : μια ποιοτική διερεύνηση» όπου έγινε στην Αυστραλία. Για όσους βιάζονται και σκέφτονται περίεργα – άσε ρε φίλε, τι να μας πουν τώρα οι Αυστραλοί, εμείς τα κάνουμε καλύτερα γιατί είμαστε πιο μάγκες, πιο έξυπνοι, έχουμε διαφορετικό DNA και μέσα μας κυκλοφορεί το ιχώρ του Ασκληπιού – να θυμίσω ότι στο εξωτερικό η εκπαίδευση του ασθενούς πάντα έπαιζε σημαντικό ρόλο.
Για όποιον βαριέται να διαβάζει πολλά !
Πήρανε λοιπόν 18 άτομα, όπου είχαν έντονα συμπτώματα πάνω από 1 μήνα, ψηλαφήσανε την πτέρνα στην έσω μεριά στο φύμα, κάνανε τις ερωτησούλες τους, σημειώσανε τα σκόρ ένας έμπειρος ποδίατρος (>20 χρόνια) και ένας έμπειρος φυσικοθεραπευτής (>14 χρόνια) και αφού βγήκε και η διάγνωση, τους συμπεριέλαβαν στην μελέτη, αρκεί να μην είχαν κάνα κάταγμα ή όγκο. Φυσικά η ηλικία ήταν από 18 ετών και πάνω, μην μας ανακατευτεί και κάνα Sever’s και χαλάσει το γλυκό – συγνώμη η μελέτη ! Αυτό όμως που έχει σημασία είναι τα αποτελέσματα που βρήκαν. Να μερικά :
Το πόσο αυτός ο πόνος επηρεάζει την ποιότητα ζωής ! Από την λειτουργικότητα στην εργασία τους, την μειωμένη ικανότητα βαδίσματος, να διασκεδάσουν και να πάνε διακοπές. Και όλο αυτό συνοδεύεται από αίσθημα απογοήτευσης και θλίψης, με επιδόρπιο κάποιες φορές την κοινωνική απομόνωση (καλά τώρα όλοι έχουμε !)
Την αντίληψη που έχουν για τον πόνο αυτό, και τα πιστεύω τους -πεποιθήσεις – σχετικά με την αιτία, κατηγορώντας τον εαυτό τους είτε για τα μελομακάρονα & κουραμπιέδες που έφαγαν τα Χριστούγεννα, είτε γιατί τόλμησαν να αλλάξουν το επίπεδο προπόνησης. Κάποιοι ίσως να χρησιμοποιούν και μαστίγιο στην πλάτη κάθε μέρα (ναι η υπερβολή στο αίμα μου !).
Φυσικά όλοι δοκιμάσανε τα πάντα, από γενικό ιατρό, φυσίατρο, ποδίατρο, φυσικοθεραπευτή, φάρμακα, τροποποίηση δραστηριοτήτων κ.α με βασικότερα τα : περίδεση – κάτι έγινε για μερικές μέρες – , προκατασκευασμένα ορθωτικά πέλματα – δεν βόλεψαν πολύ- , πέλματα σκληρά εξατομικευμένα (κάτι έγινε) ασκήσεις – μπερδευτήκαμε παιδιά- .
Ολοι προσπάθησαν μέσω γνωστού, φίλου – ο Βαγγέλης που είχε κάτι παρόμοιο πέρυσι-, μέσω διαδικτύου να βρουν συμβουλές σχετικά με το τι ακριβώς έχουν (???) και το τι να κάνουν από ασκήσεις, ειδικά ροφήματα και ότι μαντζούνια κυκλοφορούν για αυτό, μιας και κανείς δεν τους είχε πει ότι μπορεί να πάρει αρκετό καιρό μέχρι και 6 ή 9 μήνες (???). Οι ασκήσεις τους μπέρδευαν, ήταν διαφορετικές μεταξύ των επαγγελματιών υγείας – …ρε λές οι Αυστραλοί ? – και δεν είχαν ούτε ένα μικρό φυλλάδιο σχετικά με το τι πρέπει να κάνουν και χρειαζόντουσαν ΟΛΟΙ ένα πιο εξατομικευμένο πρόγραμμα ανάλογα τις ανάγκες τους ! Ζητάνε πολλά ?
Σαν επαγγελματίες υγείας, είναι απαραίτητο από την μία να μαθαίνουμε τις Κλινικές Κατευθυντήριες γραμμές που βασίζονται σε αποδεικτικά στοιχεία (…σίγα ρε φίλε, με τουλάχιστον 2500 έρευνες τον χρόνο μόνο για το πόδι τι να πρώτο-προλάβω ? Μαζί σου είμαι αδερφέ ….απλά λέω !) αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε από την άλλη, ότι οι ψυχολογικοί παράγοντες συνδέονται με αυξημένο πόνο και μειωμένη λειτουργία του ποδιού στα άτομα με Πελματιαίο πόνο πτέρνας ( βλ. 6 & 7). Μήπως τελικά, κάποιο πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις ανάγκες και προσδοκίες του εκάστοτε ασθενή, μαζί με μια ξεκάθαρη οδηγία σε συνδυασμό με εκπαίδευση θα βοηθούσε περισσότερο τους ασθενείς μας ?
Παραθέτω την εργασία που μου έκανε εντύπωση και σας την προτείνω.
Ίσως, μετά το διάβασμα της, να βρεθούμε περισσότερο στα … «υποδήματα των ασθενών μας» !
Λουκάς Θειάσπρας ,
Ποδίατρος
