Γυμναστική και μείωση της χοληστερόλης στην αντιμετώπιση της στεατοηπατίτιδας
Συγγραφέας iator Γράφτηκε στις ,
Η γυμναστική μπορεί να βοηθήσει τους πάσχοντες από μια πολύ συχνή μορφή ηπατοπάθειας να βελτιώσουν την υγεία τους, ακόμη και χωρίς να χάσουν βάρος, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται στο επιστημονικό έντυπο Hepatology.
Επίσης μια άλλη σχετική μελέτη δείχνει ότι τα άτομα που πάσχουν από μη αλκοολική λιπώδη ηπατοπάθεια μπορεί να πρέπει να μειώσουν την χοληστερόλη και τις πρωτεΐνες.
Η μη αλκοολική λιπώδης ηπατοπάθεια είναι μια από τις πλέον συχνές μορφές ηπατικής νόσου στον ανεπτυγμένο κόσμο και οι πάσχοντες χαρακτηρίζονται από αυξημένα επίπεδα ηπατικών ενζύμων, ένδειξη ηπατική βλάβης, κοιλιακή παχυσαρκία και αντίσταση ινσουλίνης. Η πάθηση μπορεί να εξελιχθεί σε κίρρωση, μη αναστρέψιμη κατάσταση όπου ο υγιής ηπατικός ιστός αντικαθίσταται από τον ουλώδη ιστό.
Ενώ η αύξηση της σωματικής δραστηριότητας και η υγιεινή διατροφή είναι οι υφιστάμενες κύριες συστάσεις για την αντιμετώπιση της μη αλκοολικής λιπώδους ηπατοπάθειας, οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ με επικεφαλής τον Δρ Αλέξη Γεωργίου σημειώνουν ότι δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο κατά πόσο η ενίσχυση της σωματικής δραστηριότητας μπορεί να έχει οφέλη για τους πάσχοντες από μη αλκοολική λιπώδη ηπατοπάθεια ανεξαρτήτως της απώλειας βάρους.
Για να μελετήσουν το θέμα, οι επιστήμονες υπέβαλλαν 141 άτομα σε πρόγραμμα γυμναστικής με τρεις εξατομικευμένες συνεδρίες άσκησης, έξι συνεδρίες συμβουλευτικής. Μια ομάδα ελέγχου υποβλήθηκε σε μια συνεδρία συμβουλευτικής στην αρχή της μελέτης. Οι συνεδρίες γίνονταν ανά δύο εβδομάδες για τις ομάδες γυμναστικής.
Οι ειδικοί ενθάρρυναν τις ομάδες γυμναστικής να αθλούνται τουλάχιστον 150 λεπτά με μέτρια έντασης σωματική άσκηση ώστε να διατηρούν καλή φυσική κατάσταση και 200 λεπτά αν ήθελαν να χάσουν βάρος. Το περπάτημα ήταν η άσκηση που σύστηναν συνήθως οι ειδικοί στους εθελοντές.
Τρεις μήνες μετά την έναρξη της μελέτης, οι συμμετέχοντες στις ομάδες εκγύμνασης είχαν 9πλάσιες πιθανότητες από την ομάδα ελέγχου να έχουν ενισχύσει τον χρόνο εκγύμνασης τουλάχιστον κατά μια ώρα την εβδομάδα. Ακόμη και τα άτομα που αθλούνταν κατά μια ώρα περισσότερο δεν είχαν χάσει μεν βάρος, είχαν μειώσει τη περίμετρο της μέσης τους δε. Η προσθήκη αυτού του επιπλέον χρόνου άσκησης είχε μειώσει επίσης τα επίπεδα των ηπατικών ενζύμων, ενώ η περαιτέρω αύξηση της άθλησης δεν προκάλεσε επιπρόσθετε μειώσεις των ηπατικών ενζύμων.
Ο λόγος που συνέβη δεν είναι ξεκάθαρος, αλλά υποθέτουν οι επιστήμονες ότι το όριο για την αλλαγή των ηπατικών ενζύμων μπορεί να είναι τόσο χαμηλό που και μια ελαφρά αύξηση της σωματικής άσκησης είναι επαρκής για να βελτιώσει τα ηπατικά διαγνωστικά τεστ.
Τα άτομα που απέκτησαν καλύτερη φυσική κατάσταση κατά την διάρκεια της μελέτης είχαν επίσης μεγαλύτερες βελτιώσεις στα επίπεδα της LDL χοληστερόλης, της αντίστασης ινσουλίνης και άλλων βασικών μετρήσεων της μεταβολικής υγείας, συγκριτικά με τα άτομα των οποίων η φυσική κατάσταση δεν άλλαξε ή επιδεινώθηκε. Οι βελτιώσεις ήταν πιο ουσιαστικές στα άτομα με κακή φυσική κατάσταση στην αρχή της μελέτης.
Σε μια άλλη σχετική μελέτη ο Δρ Γεώργιος Ιωάννου από το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ μελέτησε τη σχέση μεταξύ διατροφής και κινδύνου εκδήλωσης κίρρωσης ή ηπατικού καρκίνου σε δείγμα 9.221 ατόμων 25-74 ετών που είχαν τεθεί υπό ιατρική παρακολούθηση για περισσότερα από 13 χρόνια στα πλαίσια της έρευνας National Health and Nutrition Examination Survey.
Τα άτομα που έτρωγαν τις περισσότερες πρωτεΐνες διέτρεχαν μεγαλύτερο κίνδυνο να νοσηλευθούν με κίρρωση ή ηπατικό καρκίνο ή να αποβιώσουν από μια εκ των δύο καταστάσεων, ενώ η υψηλή κατανάλωση υδατανθράκων σχετίστηκε με χαμηλότερο κίνδυνο εκδήλωσης ή θανάτου από μια εκ των δύο καταστάσεων.
Η συνολική πρόσληψη λιπαρών δεν σχετίστηκε με τον κίνδυνο ηπατικής νόσου ή θνησιμότητας, αλλά η χοληστερόλη ήταν σχετική, αν και τα ατομικά επίπεδα χοληστερόλης δεν σχετίστηκαν με τον κίνδυνο ηπατικής νόσου.
Η μελέτη αυξάνει τις πιθανότητες διατροφικοί παράγοντες να είναι σημαντικοί, τροποποιήσιμοι και έως τώρα μη αναγνωρίσιμων καθοριστικών παραγόντων της προόδου της ηπατικής νόσου.
