ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ε. ΦΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ανήμερα Πάσχα, αργά το απόγευμα περπατώ στα δρομάκια του Κάτω Χαλανδρίου, όπου ανενόχλητος από αυτοκίνητα και με εύχαρη γιορταστική διάθεση χαζεύω τους κήπους δεξιά και αριστερά. Κάποια στιγμή ένας θόρυβος που άκουγα, άρχισε να συγκεκριμενοποιείται, ήταν μουσική και μάλιστα με μπουζούκια. Κάποιοι συνεχίζουν το γλέντι του μεσημεριού, σκέφτομαι, πιθανόν πρόκειται για κάποια εκδήλωση του Δήμου, καθώς ο θόρυβος όσο πλησίαζα γινόταν πιο εκκωφαντικός. Χαρά στην όρεξη τους, σκέφτηκα και ολοένα πλησίαζα την πηγή της μουσικής και άκουγα καθαρότερα τις ιαχές των γλεντοκόπων.  

Οδυνηρή, όμως, υπήρξε η αποκάλυψη του γλεντζέδικου σκηνικού. Μία παρέα 5-6 ανδρών και μίας γυναίκας, καθισμένοι σε πλαστικές καρέκλες, απομακρυσμένες από την πολύωρη παραμονή δεξιά και αριστερά από το μακρόστενο τραπέζι, κάτω από τη στέγη από Ελενίτ ενός υπαίθριου γκαράζ στον ελεύθερο χώρο μιας τριπλοκατοικίας, έπιναν και επαναλάμβαναν ουρλιάζοντας του στίχους που άκουγαν. Ένας λικνιζόταν όρθιος προσπαθώντας να ακολουθήσει το ρυθμό του  τραγουδιού που με τέρμα την ένταση έβγαινε από δύο μεγάλα ηχεία. 

“Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια, Μπάτσοι κλάστε μας τ’ αρ…δια” επαναλάμβανε ο βραχνός τραγουδιστής και οι γλεντζέδες . Απέναντι, στα 10- 20 βήματα έστεκε μεγαλοπρεπής η εκκλησία της γειτονιάς. Και γύρω -γύρω πολυκατοικίες, όπου οι διαμένοντες μάταια θα αναζητούσαν την ησυχία, που ίσως κάποιοι να την είχαν μεγάλη ανάγκη. 

Ψιλά γράμματα αυτά για τους εν εκστασιασμό νεοέλληνες συμποσιαστές της αυλής. Αυτοί θεωρούν ότι κάτι το σημαντικό κάνουν. Και δεν μπορούν να σκεφτούν διαφορετικά γιατί από τη μια δεν έχουν δυνατότητες να νοιώσουν τους γύρω τους και από την άλλη έχουν μεγαλώσει με το μύθο του πόσο γλεντζές (έξω καρδιά)  είναι ο Έλληνας, πόσο μελωδικές είναι οι μονότονες ανατολίτικες κακοηχίες του ρεμπέτικου των τεκέδων και πόσο κάργα μάγκας είσαι όταν μονότονα ουρλιάζεις συν-τραγουδώντας το φτωχό βρώμικο λεξιλόγιο των στίχων αυτών των “τραγουδιών”, προϊόν συνήθως κάποιου άγνωστου παραπονιάρη άνευ φαντασίας παράνομου χασικλή στιχουργού.

Υπάρχει ανάγκη να τελειώνουμε με την προβολή τέτοιων προτύπων και συμπεριφορών που με στοχοπροσήλωση επιβλήθηκαν από αντικοινωνικές μειοψηφίες (και από την παθητικότητα των πολλών). Είναι ανάγκη να αποπέμψουμε από το δημόσιο χώρο την επίδειξη της πνευματικής και ηθικής πτώσης μεγάλης μερίδας του πληθυσμού.

Να δώσουμε ένα τέρμα (με την ενεργή άρνηση μας) σ’ όλα τα “έθιμα από τον καιρό της τουρκοκρατίας”. Δεν είναι ανάταση ψυχής ο σαϊτοπόλεμος, οι μπαλωθιές, τα βαρελότα, το κάψιμο ή ο πυροβολισμός του Ιούδα, το δημόσιο σφάξιμο των αρνιών κ.ο.κ.

Δεν πρεσβεύω την απαγόρευση του να γλεντάει ο καθείς όπως θέλει. Απλά τραγούδια όπως αυτό που άκουσα ανήμερα Πάσχα, το “ μάγκες πιάστε τα γιοφύρια , μπάτσοι……..” μπορεί να ακούγονται ελεύθερα, αλλά εκεί που ανήκουν: στα υπόγεια καταγώγια, μακριά από εκεί που ζει, εργάζεται και διασκεδάζει η δημιουργικά ζώσα κοινωνία.

Υ.Γ.1.  Όσο για τη σύνδεση του ρεμπέτικου με την jazz, σηκώνω τα χέρια ψηλά.  

ΥΓ2 Δεν υπάρχει αμφιβολία πως επώνυμοι και ανώνυμοι καλλιτέχνες του ρεμπέτικου έφτιαξαν μελωδικά και αξιόλογα τραγούδια. Αλλά τα τραγούδια της μαστούρας και των παρανόμων; Ε, όχι αυτά δεν υποφέρονται.

Αντιπαθώ το να επαινώ, να προβάλω ή να διαφημίζω τον εαυτό μου (εκτός και αν αυτό προωθεί κάποια συγκεκριμένη κοινωφελή συλλογική προσπάθεια). Περισσότερο είμαι γνωστός για την αυτοειρωνεία μου και την ευχαρίστηση να ανατρέπω την όποια σοβαροφάνεια (όχι σοβαρότητα) συναντώ, καθώς τη θεωρώ μία αντιαισθητική και αντιπαραγωγική ιδιότητα. Όμως, θα παραβώ αυτή τη στάση μου εξαιτίας ενός ηλεκτρονικού επαινετικού για το πρόσωπο μου γράμματος ασθενούς, το οποίο με συγκίνησε ιδιαίτερα, αλλά παράλληλα - και αυτό είναι το κίνητρο της δημοσίευσης - μου έδειξε πτυχές της “άλλης πλευράς” αυτής του πως σε βλέπουν οι ασθενείς. Και γι΄αυτό διπλά ευχαριστώ τη φίλη Χρυσάφη για  την επιστολή της. ( Και πάλι συγνώμη για την προβολή των επαινετικών προς εμένα σχολίων) .

Αγαπητέ κύριε Φιλόπουλε,
Διαβάζω το Ιστολόγιο σας και νιώθω μεγάλη συγκίνηση και χαρμολύπη για την αποχώρησή σας από το Ε.Σ.Υ.Κατ΄ αρχάς, όσοι ασθενείς σας βιώσαμε από κοντά τον εξαντλητικό ρυθμό της εργασίας σας, δεν μπορεί παρά να χαιρόμαστε πολύ για τη σοφή σας απόφαση. Το οφείλατε στον εαυτό σας, στους δικούς σας ανθρώπους αλλά και στους μελλοντικούς ασθενείς σας.Λυπάμαι όμως για τον ΄΄Άγιο Σάββα΄΄ που θα είναι φτωχότερος, για τους ασθενείς που δεν θα έχουν τη δυνατότητα να τύχουν της ιατρικής σας φροντίδας και θλίβομαι που η Δημόσια Υγεία δεν εξασφάλισε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να κρατήσει τα καλύτερα παιδιά της.
Σας ευχαριστώ πολύ κ. Φιλόπουλε για την εμπιστοσύνη που μου εμπνεύσατε στα δύσκολα.
Σας ευχαριστώ γιατί μέσα σε ένα ποιοτικό και πολιτισμένο περιβάλλον, με την καλοκουρδισμένη ομάδα σας, σκύβατε και κεντούσατε πάντοτε στα σώματά μας με ενσυναίσθηση, υπευθυνότητα και επιστημοσύνη.
Σας ευχαριστώ για την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την ανθρωπιά,το χαμόγελο αλλά και το χιούμορ με το οποίο δεχόσασταν όλα εμάς ΄΄τα κορίτσια΄΄ στα πρωινά αλλά και  απογευματινά ραντεβού αν και κατάκοπος μετά από χειρουργεία και δύσκολα περιστατικά.
Τι σπουδαίο έργο προσφέρατε σ΄ αυτό το μικρό γραφείο του 3ου ορόφου, το τόσο οργανωμένο αλλά και φροντισμένο με την αισθητική σας! Δεν ξεχνώ αυτή τη διακριτική μουσική υπόκρουση που έδινε μια ψευδαίσθηση κανονικότητας στη ζωή μας. Τι αντίθεση αλήθεια με άλλα χλιδάτα άχρηστα ιατρικά γραφεία! Σ΄ αυτόν τον ταπεινό αλλά τόσο δημιουργικό χώρο διαπιστώσαμε τη σεμνότητά σας αλλά και τη συστολή σας τολμώ να πω, όταν εκδηλώναμε την ευγνωμοσύνη μας και το θαυμασμό μας προς το πρόσωπό σας.
Σας ευχαριστώ για το ήθος σας, για τους ΄΄ανεμόμυλους του μυαλού σας΄΄, το μεστό, ουσιαστικό αλλά και καταγγελτικό λόγο σας για τα κακώς κείμενα. Θαυμάζω την κοινωνική σας συνείδηση και την εντιμότητά σας.
Σας ευχαριστώ επίσης για τα χρήματα απογευματινής επίσκεψης που μου επιστρέψατε γιατί - όπως δηλώσατε - η παρακράτησή τους ήταν παράνομη δεδομένου ότι ήταν λίγο μετά  το χειρουργείο. Η ταμίας επιστρέφοντας τα χρήματα αναφώνησε με θαυμασμό: ΄΄Αυτά μόνο ο Φιλόπουλος τα κάνει΄΄. Όσο για μένα, στο δρόμο της επιστροφής δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Όχι βέβαια για τα χρήματα αλλά για τη επιβεβαίωση ότι υπάρχουν ωραίοι άνθρωποι!

Σας ευχαριστώ τέλος και για το ΄΄αρκαδικό σας ταμπεραμέντο΄΄ όταν υψώνατε τη φωνή για να στηλιτεύσετε το άδικο ή και ίσως να κρύψετε την ευαισθησία σας. Στόχος σας σε κάθε περίπτωση το καλό του ασθενούς! πόσο περήφανους μας κάνετε εμάς τους Λαγκαδινούς!
Ευγνωμονώ τον καρκίνο γιατί συνάντησα έναν υπέροχο ΑΝΘΡΩΠΟ - ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ !
Να είστε σίγουρος ότι φεύγετε έχοντας τόσο εξαίσια ΄΄χορέψει πάνω στο φτερό του καρχαρία΄΄ γεμάτος από τη λατρεία των ασθενών σας.
Εύχομαι στον νέο κύκλο της ζωής σας να συνεχίσετε να ονειρεύεστε και να υλοποιείτε τα όνειρά σας με την ίδια δύναμη, την ίδια μαχητικότητα, τις ίδιες αξίες μετατρέποντας ΄΄το φόβο του θανάτου σε οίστρο της ζωής΄΄.
Με απέραντη εκτίμηση και ευγνωμοσύνη
Χρυσάφη Χριστοδουλοπούλου

Μετά 32 χρόνια υπηρεσίας, αφήνω το Ε.Σ.Υ. πριν ακόμα έρθει ο καιρός μου για συνταξιοδότηση. Είναι συνειδητή επιλογή ενός γιατρού από τη φουρνιά εκείνων που σήκωσαν στις πλάτες τους το δημόσιο σύστημα υγείας δίνοντας του την επιστημονική και αποδοτική λειτουργία που του άξιζε. 

Εγκαταλείπω το Ε.Σ.Υ. ευτυχής και υπερήφανος γιατί μετά 40 χρόνια μάχιμης ιατρικής, δεν έχει κατατεθεί κανένα παράπονο για αντιδεοντολογική συμπεριφορά ή δεν έχω δεχτεί καταγγελία για ιατρικό λάθος, αν και έχω εξετάσει δεκάδες χιλιάδες ασθενείς και έχω εκτελέσει τεράστιο αριθμό επεμβάσεων, και μάλιστα για πολλά χρόνια εξαιρετικά δύσκολων και πρωτότυπων. 

Θεωρώ τίτλο τιμής που ποτέ δεν ζήτησα χρήματα για να περιθάλψω ασθενή, ούτε εμπορεύτηκα τις καθυστερήσεις στις εισαγωγές ασθενών στην κλινική μου πουλώντας διευκολύνσεις. 

Είμαι ευγνώμων και υπερήφανος που υπηρέτησα τα περισσότερα χρόνια σ’ ένα νοσοκομείο που το αγάπησα και στο οποίο είδα τους κόπους μου να αποδίδουν καρπούς, ακόμα και όταν τελικά η νόσος ήταν πιο ισχυρή από τη δική μου επιστημονική ικανότητα ή οι διάφορες καταστάσεις που ζούσα στη δουλειά συγκρουόντουσαν με τη δική μου αντίληψη και ηθική και τις οποίες ανοικτά και χωρίς φόβο καταπολέμησα ( συχνά με προσωπικά επώδυνο κόστος) . 

Είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος πως ό,τι έκανα, το έκανα χωρίς πλάτες - χωρίς να το χρωστώ σε κανέναν- πάρα μόνο στη δουλειά και στο μυαλό μου. 10 χρόνια υπήρξα μέλος στο Δ.Σ. του Νοσοκομείου και πότε δεν ζήτησα κάτι για τον εαυτό μου ή για την κλινική μου. Οι περισσότεροι πρόεδροι και διοικητές είχαν καλή σχέση μαζί μου, όχι γιατί άνηκα σε κάποιο κόμμα ή γιατί τους καλόπιανα, αλλά γιατί πάντοτε οι απόψεις μου δεν έκρυβαν ιδιοτέλεια, ήταν ειλικρινείς και βοηθούσαν στην καλύτερη λειτουργία του νοσοκομείου. 

Είμαι συνειδησιακά ήρεμος γιατί τόσο χρόνια δεν θυμάμαι να αδίκησα κάποιον συνάδελφο, να μην βοήθησα όποιον μπορούσα ( χωρίς να τον κάνω να αισθάνεται υποχρεωμένος), να μην στήριξα και ενίσχυσα τους νεότερους συναδέλφους ή όποιους μετά από καταγγελίες αδίκως προσαγόντουσαν σε δίκες ή ανακρίσεις. 

Είμαι ευτυχής που είδα το όνειρο μου για τη δημιουργία της πρώτης αυτοδύναμης (πραγματικής) Μονάδας Ημερήσιας Νοσηλείας να γίνεται πραγματικότητα και στη συνέχεια να βρίσκει υποστήριξη από την Κα Μαριάννα Λάτση και να δημιουργείται το εξαιρετικό και πρωτότυπο Κέντρο Ημερήσιας Νοσηλείας « Νίκος Κούρκουλος». Ένιωσα ιδιαίτερη ικανοποίηση ακούγοντας και διαβάζοντας τα ενθουσιώδη σχόλια των ασθενών που «πέρασαν» από αυτές τις μονάδες, που ήταν από τις πρώτες με πιστοποίηση κατά ISO και με αξιολόγηση του έργου τους από τους ίδιους τους ασθενείς. ( Παρεμπιπτόντως:  αφού έδωσα σκληρές μάχες για να γίνει αποδεκτή η πρόταση μου για την ΜΗΝ, κυρίως με τους συναδέλφους μου, αφού έφτιαξα μία κλινική με την πιο δημοκρατική διαδικασία ( από τα κάτω και όχι από το Υπουργείο), και αφού ανέλαβα τη διεύθυνση της, ελάχιστοι γνώριζαν ή γνωρίζουν πως δεν κατοχύρωσα οργανική θέση σ΄ αυτήν, ούτε αμειβόμουνα επιπλέον ( έστω με κάποιες εφημερίες επιπλέον), παρόλο που δούλευα διπλά και στην κλινική μου και στην ΜΗΝ. Η χαρά της δημιουργίας ήταν για μένα η καλύτερη αμοιβή*. (Το ίδιο ίσχυσε με την εθελοντική προσφορά μου στη λειτουργία και οργάνωση του ΕΚΑΒ, τα πρώτα χρόνια που γύρισα μετά την ειδίκευση μου στη Γερμανία. Τα περισσότερα πληρώματα ασθενοφόρων έχουν εκπαιδευτεί από το πρόγραμμα του οποίου είχα την ευθύνη. Και ήταν δείγμα της ελληνικής φτώχειας που μας κατέστρεψε πως η Πολιτεία δεν κατάφερε να με αξιοποιήσει όσο έπρεπε, γιατί τότε κανείς δεν είχε τόσες γνώσεις για το σύστημα οργάνωσης και λειτουργίας της επείγουσας προνοσοκομεικής φροντίδας όσο εγώ. Αλλά το ανέφερα ήδη: δεν άνηκα σε κάποιο κόμμα).

Σ’ όλη την ιατρική σταδιοδρομία μου, εκτός από το ό,τι δεν προσέφυγα σε κόμματα, ούτε προσωπικές γνωριμίες χρησιμοποίησα, ούτε υποτακτικός υπήρξα για να λάβω προσωπικά αξιώματα ( πάντα ήθελα και νομίζω τα κατάφερα να είμαι καλός γιατρός). Όμως οφείλω να εκφράσω δημόσια την ευγνωμοσύνη μου σε μερικούς συναδέλφους, όπως ο αείμνηστος σεμνός Ιωσήφ Παπάζογλου που μ’ έμαθε να κάνω σωστά τους μεγάλους λεμφαδενικούς καθαρισμούς τραχήλου και λαγονο-μηρο-βουβωνικούς. Τον αείμνηστο Π.Π.Βασιλόπουλο, που με τη δημοκρατική στάση και την προοδευτική αντίληψη του, με βοήθησε να μπω σε βαθιά νερά εφαρμόζοντας μαζί του πρωτοποριακές και εξαιρετικά δύσκολες επεμβάσεις ( λίγοι ξέρουν ότι εμείς κάναμε από τις πιο απαιτητικές επεμβάσεις σε σαρκώματα μαλακών μορίων, εφαρμόσαμε πρώτοι την αφαίρεση του φρουρού λεμφαδένα και ήμασταν από τους πρώτους που εκτελέσαμε λαπαροσκοπικές επεμβάσεις κ.α). Το διάσημο διεθνώς  καθ. Κ. Καρακούση που ως επισκέπτης στο νοσοκομείο είχε την υπομονή και την ευγένεια (που χαρακτηρίζουν το σπουδαίο γιατρό) να με μυήσει, μιλώντας μου και εξηγώντας μου κάθε λεπτομέρεια για 1.30 ώρα στα γραφεία των εξωτερικών ιατρείων, τον τρόπο διεξαγωγής της βιοψίας του φρουρού λεμφαδένα, την εποχή που ακόμα στις Η.Π.Α. πειραματιζόταν για την αποτελεσματικότητα του. Τον καθ Νίκ. Δοντά που με εκτίμησε ιδιαίτερα και μου εμπιστεύθηκε μια σειρά από δραστηριότητες της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας και στη συνέχεια με τη δουλειά μου και τη στήριξη του, ξεκινώντας από απλό μέλος και ανέβηκα όλη την ιεραρχία της Εταιρείας για να καταλήξω να ηγούμαι σήμερα αυτής της μεγαλύτερης και παραγωγικότερης ιατρο-κοινωνικής εταιρείας. Επίσης, να ευχαριστήσω την παρέα της βιβλιοθήκης, όπου πριν με πνίξει η πολύ δουλειά, έβρισκα εκεί μία ομάδα φίλων συνεργατών ( όχι γιατρών) και με τις ολιγόλεπτες συζητήσεις μας ξεχνούσαμε τις έγνοιες μας. Τέλος, να σημειώσω πως ήμουν ευτυχής, γιατί με όλο το προσωπικό του νοσοκομείου είχα καλές σχέσεις και με το χιούμορ και τις κουβέντες μας κάναμε ο ένας τη ζωή του άλλου  ευκολότερη ( Όλοι μιλάμε για γιατρούς, αλλά εγώ εκτίμησα πολύ το νοσηλευτικό προσωπικό , τους διοικητικούς και τους τεχνικούς του νοσοκομείου).

Και τώρα οι απαντήσεις στο ερώτημα: γιατί παραιτούμαι και συνεχίζω αλλού την ιατρική σταδιοδρομία μου;

1)    Κουράστηκα υπερβολικά. Ο αριθμός των ασθενών που βλέπω και χειρουργώ τα τελευταία χρόνια ξεπερνά και το πιο υψηλά αποδεκτό όριο. Έχω φτάσει στο σημείο να μην θυμάμαι ποια γυναίκα εξέτασα και τι είχε. Τα μάτια μου δακρύζουν από το συνεχές φως του διαφανοσκοπίου που τα κτυπούσε καθώς πέρναγαν από μπροστά τους δεκάδες χιλιάδες μαστογραφίες όλα αυτά τα χρόνια. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως είναι δυνατό με τόση δουλειά να μην έχω κάνει κάποιο σοβαρό λάθος. Αν ήμουν θεοσοβούμενος θα έλεγα πως κάποιος Άγιος με προστατεύει. Όμως, όταν το σκέφτομαι πάντοτε συνηθίζω να κτυπάω κάποιο ξύλινο αντικείμενο ( αντιεπιστημονικό; Ναι. Αλλά αν δεν κάνω τίποτε από τα δυο θα αναδυθεί ο κομπασμός, κάτι που μου είναι εντελώς ξένο). Σε κάθε περίπτωση μόνο η καρδιά μου ξέρει την αγωνία μου όταν κατά τις μεσημεριανές ώρες, αφού είχα εξετάσει δεκάδες γυναίκες ( κάποτε έφταναν τις 120 στα πρωινά εξωτερικά ιατρεία ) ερχόντουσαν τα δύσκολα περιστατικά, με τις σακούλες γεμάτες εξετάσεις, και ενώ  το κεφάλι μου βούιζε και πονούσε, προσπαθούσα να συγκεντρωθώ και να δώσω λύσεις σε προβλήματα που άλλοι είχαν δυσκολευθεί. Κανείς δεν καταλαβαίνει το φόρτο εργασίας που έχει συσσωρευτεί στις πλάτες γιατρών όπως εγώ, με πολύχρονη παρουσία στη μάχιμη νοσοκομειακή ιατρική.

2)    Από την άλλη για πολλά χρόνια τώρα το ΕΣΥ έχει πάψει να επανδρώνεται με νέους μόνιμους συναδέλφους. Θυμάμαι όταν πρωτομπήκα ως επιμελητής Β, ήμουν δεν ήμουν 34 χρονών. Σήμερα στα νοσοκομεία μόνο ηλικιωμένους συναντάς και ειδικευόμενους. ( Ο δε θεσμός των επικουρικών ιατρών – που δίνουν δήθεν κάποια λύση- αποτελεί μία από τις μελανώτερες σελίδες στην ιστορία του ΕΣΥ)

3)    Η ανθρώπινη παρακμή συνοδεύεται παράλληλα από την απώλεια των πιο καλών ειδικευομένων, που αναχωρούν για το εξωτερικό, αντί να κάθονται και να μαραζώνουν άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι ή εξευτελιστικά αμειβόμενοι στην Ελλάδα. Υπήρξαν συνάδελφοι Διευθυντές που προσπάθησαν  και κάποιοι προσπαθούν ακόμα να πάνε τα χρόνια συνταξιοδότησης στα 70. Σ΄ αυτή την ύβρι απέναντι στη νέα γενιά εγώ δεν θέλω να είμαι παρόν. Αρνούμαι να γερνάω μπλοκάροντας με την παρουσία μου μία θέση που θα μπορούσε να την καταλάβει ένας νεότερος άνεργος συνάδελφος.

4)    Δεν υπάρχει πια όραμα στο ΕΣΥ. Υπάρχει μόνο διαχείριση της μιζέριας, μεγάλα λόγια και ασκήσεις επί χάρτου ( τέτοιες που προσωπικά μπορώ να φτιάχνω κατά παραγγελία τρεις την εβδομάδα).  Εξοικονόμηση πόρων, αλλά και παράλληλη σπατάλη: μία σχιζοφρενική κατάσταση. Αδυνατώ πια να βλέπω ( και να συμμετάσχω) σε μία διαχείριση χωρίς εξυπνάδα, πρωτοτυπία και αποτελεσματικότητα. Αρνούμαι μετά από τόσες κατραπακιές που δεχτήκαμε ως χώρα να βλέπω το σύστημα να παραμένει αρχαιολιθικά συγκεντρωτικό και κατ’ επέκταση κατάλληλο για πελατειακό αλισβερίσι.

5)    Αρνούμαι πια να με απαξιώνει βάναυσα η Πολιτεία. Σήμερα όσο πιο καλός είσαι και ο κόσμος σε προτιμά, τόσο περισσότερο τιμωρείσαι με το να δουλεύεις όπως στον 19^ο  αιώνα ( νύχτα πας δουλειά, νύχτα φεύγεις) με παράλληλα προοδευτικά μειούμενες αποδοχές (μέσω συνεχών αλλαγών στα μισθολόγια, αλλά και στην φορολόγηση των αμοιβών των απογευματινών ιατρείων). Αυτός ο εξευτελισμός τέρμα. Η επιμονή μου να το παλεύω δεν άξιζε. Οι «παραπάνω» δεν καταλαβαίνουν.  

Τι θέλω να κάνω από εδώ και πέρα:

1)    Να συνεχίσω την ιατρική σταδιοδρομία μου αξιοποιώντας δημιουργικά την εμπειρία και τις ικανότητες μου, χωρίς να εξοντώνομαι και χωρίς να απαξιώνομαι.

2)    Να μπορώ να διατηρήσω τις βασικές αρχές της σωστής ιατρικής, χωρίς άλλες σκέψεις να επηρεάζουν την πρακτική μου

3)    Να μπορώ να έχω χρόνο με τις ασθενείς μου, χωρίς να νοιώθω την πίεση του κόσμου που περιμένει απ’ έξω. Να μπορώ να τις εξυπηρετώ χωρίς καθυστερήσεις, να τις εξηγώ με τον καλό τρόπο που κατέχω τα προβλήματα τους και να τις στηρίζω όταν το έχουν ανάγκη.

4)    Να χειρουργώ λιγότερες ασθενείς, χωρίς το άγχος να βγάλω τα πολλά χειρουργεία που περιμένουν στη σειρά.

5)    Να μπορώ να υλοποιήσω ένα σχέδιο που έχω στα σκαριά για μια πιο μοντέρνα προσέγγιση των γυναικών και των ασθενών.

Θα τα καταφέρω; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως δεν τα παρατάω εύκολα και πως ως σήμερα συνηθίζω να αποφεύγω μάχες που δεν μπορώ να κερδίσω.

 ———————————————————————————————–

* Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω τη συμβολή στη δημιουργία της ΜΗΝ του φίλου Νίκου Κορδιολή ( Δ/ντή ιατρικής υπηρεσίας και του Ν/Χ τμήματος στο νοσοκομείο μας και μετέπειτα Διοικητή, με τον οποίον ακόμα παράγουμε κοινωφελές έργο στην Ε.Α.Ε.).

Τον κυνηγάνε αστυνομίες πολλών χωρών. Ο Αμερικανός πρόεδρος τον ονομάζει ως τον υπ’ αριθμό ένα κακοποιό στον κόσμο (!), Είναι ο αρχηγός μίας από τις πιο δραστήριες και βίαιες εγκληματικές οργανώσεις ( της ρώσικης μαφίας).

Τον συλλαμβάνουν στην Ελλάδα. Δεν τον εκδίδουν στην Ευρωπαϊκή χώρα που έχει ζητήσει  τη σύλληψη του για βαριά εγκλήματα με διεθνές ένταλμα . Τον δικάζουν  τα Ελληνικά Δικαστήρια και τον καταδικάζουν το 2012 σε 14 χρόνια φυλάκιση. Σε λιγότερο από έξι χρόνια κυκλοφορεί ελεύθερος κάνοντας χρήση των ευεργετικών διατάξεων του νόμου Παρασκευόπουλου ( είχε δηλώσει καρδιοπάθεια και υπέρταση).

Τώρα τον ξανασυλλαμβάνουν με χρήση ειδικών αστυνομικών δυνάμεων και με ανταλλαγές πυροβολισμών ως αρχηγό εγκληματικής οργάνωσης.

Σ’ ένα οποιοδήποτε κράτος θα έμενε ισόβια στη φυλακή ( αναμόρφωση σ΄αυτόν δεν χωράει. Κάτι τέτοιο ίσως να μπορεί να γίνει σ΄ όσους πιστεύουν σε τέτοια δυνατότητα σε περιπτώσεις όπως αυτός).

 Αλλά, μην αγωνιάτε σε λίγο χρονικό διάστημα θα είναι ελεύθερος και πάλι. Θα κάνει χρήση του ίδιου νόμου ή άλλου παρόμοιου που θα εξακολουθεί να στηρίζει τους εγκληματίες και να τιμωρεί αυστηρά τα θύματα της δράσης τους.   

Πως θα βγει; Θα δηλώσει ασθένεια από την οποία δεν μπορεί να θεραπευτεί, όπως π.χ. τερηδόνα. Και αμέσως στο πλαίσιο αποσυμφόρησης των φυλακών θα αποδοθεί στην κοινωνία για λόγους ανθρωπιστικούς. ( Και να είστε σίγουροι πως αν διαμαρτυρηθεί η “κοινή γνώμη” θα υπάρξουν δηλώσεις ή διαδηλώσεις στήριξης από αλληλέγγυους και κομματικές νεολαίες).

Συμπέρασμα : Δεν είμαστε κανονικό κράτος.

Εκτός και αν ισχυρή χώρα πατήσει πόδι και τον ζητήσει όπως ξέρει να το κάνει. Τότε θα τον παραδώσουμε. Οπότε και πάλι δεν είμαστε κανονικό κράτος (δις)..

Άρε Κωστόπουλε και άλλοι, καλά κάνουν και  σε υπερασπίζονται όσοι πιστεύουν ότι μας “ξεβλάχεψες” όπως διαβάζω στη βαθυστόχαστη ανάλυση στο κύριο θέμα της ιστοσελίδας που αλίευσα την είδηση για το Ρώσο αρχιμαφιόζο. 

Αυτή η επαναλαμβανόμενη παροχή κάποιου χρηματικού ποσού για τις φτωχότερες τάξεις ή περιοχές ως έκτακτο βοήθημα μοιάζει απόλυτα με την  πρακτική πλουσίων κυριών του παρελθόντος, που παραμονές γιορτών μοίραζαν φιλοδωρήματα στους φτωχούς και έτσι αφενός θεωρούσαν πως έκαναν το καθήκον τους προς το συνάνθρωπο και από την άλλη απολάμβαναν τις προς αυτές συνακόλουθες εκδηλώσεις δουλικής ευγνωμοσύνης των ευεργετηθέντων.

Αυτές τις πρακτικές  που κορόιδευαν και κατέκριναν οι αριστεροί, τις κάνουν σήμερα με πιο γκροτέσκο και με πιο προκλητικά φιγουρατζίδικο τρόπο  ( Πέρα από την ειρωνεία που προκαλεί το διάβασμα των σχετικών αναλύσεων στα μέσα ενημέρωσης από αριστερούς διανοούμενους πως άλλο είναι η αλληλεγγύη και άλλο η φιλανθρωπία)

Χρήμα που μοιράζεται στις γιορτές είναι ελεημοσύνη. Είναι προσβολή για τον πολίτη, ιδίως άμα δεν μπορεί να το αρνηθεί λόγω μεγάλης ανάγκης.

Ας έφτιαχναν με το περίσσευμα του προϋπολογισμού, θέσεις εργασίας σε οιοδήποτε τομέα και ας άμειβαν από αυτό την εργασία χιλιάδων ανθρώπων. Δουλειά και αξιοπρέπεια θέλουν οι πολίτες και όχι κράτος που συμπεριφέρεται ως φιλάνθρωπος κυρία παλαιάς κοπής..

Εκτός από την κήρυξη και τη διεξαγωγή του πολέμου, υπήρξε πριν και μετά η δραστηριότητα της 5ης φάλαγγας σε πάρα πολλά κράτη. Αυτή των Ναζί την ξέρουμε καλά από ιστορικές μελέτες. Μετά από πολλά χρόνια (όχι τόσα πολλά όσα θα ελπίζατε) οι ιστορικοί θα μιλούν για την 5η φάλαγγα της εποχής μας στη Ελλάδα (και σ’ άλλα κράτη). Πως έδρασε και ποιοι την αποτελούσαν. Πως αμείβονταν, ποιοι ήταν οι ελαφρόμυαλοι εθελοντές και πως δρούσε.

Αναφορικά με τη δράση της αναφέρω ενδεικτικά πως σίγουρα θα περιληφθούν στις ιστορικές αναφορές πρακτικές της όπως:

• Το συστηματικό πλασάρισμα για πάρα πολλά χρόνια ως προτύπου ενός τρόπου ζωής με εικόνες και αποσπάσματα από τη ζωή των πολύ πλουσίων και των celebrities ( γελοίος μεν, αλλά αντάξιος όρος για αυτό που περιγράφει),
  
• Η επιβολή του να αποδεχθούμε πρότυπα που στην κοινωνία αφορούν τις εξαιρέσεις ( Από το συμπαθή πληρωμένο εκτελεστή δολοφόνο ήρωα στις ταινίες, ως την ύπαρξη χαριτωμένων και ευτυχισμένων ομοφυλόφιλων σε κάθε ελληνική οικογένεια).
  
• Η προσπάθεια να μας πείσουν ότι το μη φυσιολογικό είναι και αυτό φυσιολογικό.
  
• Η συστηματική ειρωνεία και αποδόμηση του πολιτισμού μας και ο συστηματικός εκθειασμός της πολυπολιτισμικότητας ( Κοροϊδεύουν το αντάμωμα των Βλάχων ή την ποντιακή μουσική, αλλά στρέφουν τη νεολαία να τρέξει να ακούσει την αφρικάνικη “μουσική” σε αντιρατσιστικά φεστιβάλ ή συναυλίες δύστροπης τζαζ που ούτε οι εκτελεστές της τις αντέχουν),
  
• Το πάθος για την ανεκτικότητα των άλλων θρησκειών, αλλά ταυτόχρονα το να βυσσοδομούν ασταμάτητα για τη δική μας
  
• Η κοροϊδία των παρελάσεων για εθνικούς λόγους και ο εκστασιασμός του κιτσαριού των “pride(!) parade
  
• Η έκθεση των φαρμακευτικών ιδιοτήτων της κάνναβης, λες και είναι το μόνο φυτό ή βότανο με τέτοιες ιδιότητες, αλλά και έντεχνα παράλληλη προώθηση της απελευθέρωσης της χρήσης της για “ψυχαγωγία”.
  
• Η συστηματική εμπέδωση στο μυαλό του κάθε πολίτη την αντίληψης πως μόνο τα λαμόγια είναι οι επιτυχημένοι και πως τελικά ο σκληρά εργαζόμενος είναι ο μαλάκας της ιστορίας. «Κάνε και εσύ τη μεγάλη ή μικρή αρπαχτή», είναι το κεντρικό μοτίβο (στόχος) καθιέρωσης και αυτοσεβασμού.
  
• Το κράτος διευθύνεται εδώ και χρόνια από ξένους ( ελέγχουν τα πάντα και καθορίζουν τους νόμους μας). Οι υπαίτιοι  γι΄αυτό ρητορεύουν ατιμώρητοι στα πρυτανεία. Και   οι πολιτικοί μας χαμογελούν και τσακώνονται για αποφάσεις που απλώς οι άλλοι θα τους υπαγορεύσουν.
  
• Η αληταρία που βρομίζει τους τοίχους, αποτελεί τους χούλιγκαν, καμώνεται τους “ αναρχικούς” ή συμπεριφέρεται ως ψευτονταήδες τύπου Ρουβίκωνα έγινε κομμάτι της καθημερινότητας μας.
  
• Οι εγκληματίες είναι άνθρωποι που χρήζουν ανθρωπιστικής μεταχείρισης γι΄ αυτό και πρέπει να βγαίνουν γρήγορα από τις φυλακές. Οι γονείς των θυμάτων είναι οι ηλίθιοι που τους αξίζει ακόμα μεγαλύτερος πόνος βλέποντας το φονιά του παιδιού τους να κυκλοφορεί ελεύθερος και τα εγγόνια τους να μεγαλώνουν χωρίς γονιό.
  
• Ο πλούσιος που κατάκλεψε αρρωσταίνει πολύ γρήγορα μέσα στις φυλακές, αλλά - φαινόμενο άξιο επιστημονικής μελέτης- γίνεται μια χαρά μόλις τον βγάλουν έξω για λόγους υγείας μετά από την ολιγοήμερη ή ολιγόμηνη φυλάκιση του ( υπό όρους πάντα, για να μπορεί να δείχνει την μαγκιά του στους φίλους του πως μπορεί και τους παραβιάζει)
• Η συστηματική προσπάθεια να ασχολείται ο πολίτης με τον Άδωνι, τον Πολάκη, τον Κούλη, τον Αλέξη και το τι είπε ή υπονοούσε ο Φίλης και μην συζητά π.χ. τα νέα “φρούρια” του τζόγου με τα ηλεκτρονικά φρουτάκια που ξεφυτρώνουν σε κάθε γειτονιά και θα καταστρέψουν οικογένειες ( Τι ντροπή - ξεφτίλα είναι η σωστή λέξη- για τους επικαλούμενους αριστερή καταγωγή και ιδεολογία).
  

Και άλλα πολλά που ο καθένας μπορεί εύκολα να σκεφθεί.

Τελικά στόχος είναι να εμποδιστεί ό,τι δεν προωθεί το ήθος του πολίτη, γιατί αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να διαβρώσεις μία κοινωνία και να διαλύσεις ένα κράτος.

Καθημερινά βομβαρδίζεται ο ακροατής του ραδιοφώνου ή ο αναγνώστης έντυπων μέσων ενημέρωσης, αλλά και ο θεατής τηλεοπτικών καναλιών, με διαφημίσεις για το τάδε συμπλήρωμα διατροφής, το δείνα πολυβιταμινούχο σκεύασμα, το αποκείνο φυσικό συστατικό του οργανισμού κ.ο.κ.. Και να τα Αρθρεξ για τους πόνους στις αρθρώσεις και τα Εντερέξ για το έντερο και η σουπερ ντούπερ σκόνη που κάνει τον παππού ιδανικό σύντροφο για τις απανταχού μαινάδες.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι όλα αυτά είναι απλές σκόνες ή αναποτελεσματικές ουσίες ( όσο και αν περιέχουν γνωστές χημικές ουσίες),αφού δεν συνοδεύονται από κάποια αξιόπιστη μελέτη, Δεν είναι πως υπολείπονται ακόμα και των ψευδοφαρμάκων ( placebo) όπως έδειξε μία πρόσφατη έρευνα. 

Το πρόβλημα είναι άλλο και είναι απλό: γιατί το κράτος και τα ΜΜΕ αφήνουν τον κόσμο να παραπλανάται; Η κίνηση του χρήματος δεν μπορεί να τα δικαιολογεί όλα. Ο παππούς ή η γιαγιά που τους πονάνε οι αρθρώσεις δεν έχουν σήμερα την πολυτέλεια να ξοδεύουν από την ισχνή σύνταξη τους χρήματα για τον κοπανιστό αέρα που κοροϊδεύοντας πουλούν οι σύγχρονοι τσαρλατάνοι.

Γινόμαστε, σιγά- σιγά, πέρα για πέρα πραγματικά νεόπτωχοι. Έρμαια στα χέρια του κάθε σύγχρονου τσαρλατάνου.

Για την παγκόσμια ημέρα καρκίνου.

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα καρκίνου, 4 Φεβρουαρίου, η Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία «βγήκε στους δρόμους και στις πλατείες» για να συναντήσει τους πολίτες και να δηλώσει μ’ αυτό τον τρόπο έμπρακτα πως η μάχη κατά του καρκίνου είναι μία μάχη για μία καλύτερη ζωή, είναι μία μάχη που αφορά όλους μας και δεν είναι μόνο υπόθεση ειδικών επιστημόνων στα εργαστήρια ή στα συνέδρια, ούτε κοινωνικές κοσμικές εκδηλώσεις.

 Όχι. Η υπόθεση καρκίνος είναι υπόθεση ζωής. Είναι υπόθεση με την οποία πρέπει να αναμετρηθούμε προσωπικά ο καθένας μας, αλλά και όλοι μαζί σαν κοινωνία. Είναι κυρίως μία συνεχής προσπάθεια να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Να υιοθετήσουμε υγιεινές συνήθειες. Να αγαπήσουμε και να φροντίσουμε το σώμα μας και την ψυχή μας. Να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί όσους έχουν ανάγκη. Γιατί και το να ζεις με καρκίνο δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να ζεις ευτυχισμένα. Ο καρκίνος είναι το ερέθισμα. Η ευζωία είναι ο στόχος. Και αυτόν μπορούμε να τον πετύχουμε με τη θέληση μας, την αγάπη και την κοινή δράση όλων μας. 

Η Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία είναι μία ζωντανή εθελοντική οργάνωση πολιτών που δουλεύουν για να διαδώσουν τον υγιεινό τρόπο ζωής, να κάνουν γνωστά με εγκυρότητα τα καλά νέα σε όλους. Είναι μία οργάνωση που πολεμά να εξαλείψει τις προκαταλήψεις και να κάνει τη ζωή των καρκινοπαθών καλύτερη.  Γι’ αυτούς τους λόγους στα μέλη μας αρέσει η μουσική, ο χορός, η άθληση, ο καθαρός αέρας, η καλή διατροφή και όλα όσα ξέρουμε ότι μας χαρίζουν περισσότερη απόλαυση και ευτυχία. 

Ας αναλογιστούμε πως ό,τι πολυτιμότερο έχουμε είναι ο εαυτός μας, οι φίλοι μας, η κοινωνία μας. Ας τα φροντίσουμε όλα. Ας νοιώσουμε όλοι πως πρέπει να έχουμε ανοικτές τις πόρτες του «εγώ» μας, για να μπορούμε εύκολα να περνάμε στο «εμείς». 

Γι’ αυτό ενώστε και εσείς τις δυνάμεις σας με την Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία. Ο καρκίνος δεν ξορκίζεται, αλλά αντιμετωπίζεται. Και σ’ αυτήν την αντιμετώπιση ο καθένας και όλοι μαζί μπορούμε να συμβάλλουμε.

Εξαιτίας της δραστηριότητάς μου στην προώθηση της αντικαρκινικής πολιτικής στη χώρα μας, ιδιαίτερα μέσω της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, αλλά και του Νοσοκομείου όπου εργάζομαι για 31 συναπτά έτη, του “Αγ. Σάββα”, γνώρισα πάρα πολλούς δημοσιογράφους του χώρου της υγείας, αλλά και των ειδήσεων.

Ενώ στην αρχή υπήρχε μία κάποια  προκατάληψη για αυτούς τους επαγγελματίες, παρόμοια με αυτήν που έχει καλλιεργηθεί σ’ όλους σχεδόν τους Έλληνες, σύντομα αυτή εξαφανίστηκε καθώς ανακάλυψα ότι με όλους όσους συνεργαζόμουνα ήταν σκληρά εργαζόμενο ανθρώποι, με ιδιαίτερη τάση να ανακαλύψουν την αλήθεια και να τη διασταυρώσουν, με καλή διάθεση απέναντι στο συνομιλητή τους, με ιδιαίτερη προσοχή στο πως να παρουσιάσουν πιο καλά το θέμα που επεξεργαζόντουσαν. Δεν φτιασίδωναν, ούτε κατεύθυναν τη συζήτηση κατά πως αυτοί θέλανε, παρά μόνο στο μέτρο που επιθυμούσαν να αναδείξουν προβλήματα, για να μπορούν έτσι να πιέσουν την Πολιτεία για την επίλυση τους.

Οι περισσότεροι μάχιμοι δημοσιογράφοι που γνώρισα ήταν άνθρωποι με δυσανάλογα χαμηλές αμοιβές, πολλοί είχαν να πληρωθούν μήνες ( και αναφέρομαι και για πριν από πολλά χρόνια), ενώ αναγκαζόντουσαν να καλύψουν το εισόδημα τους προσφέροντας τις υπηρεσίες τους σε πολλούς εργοδότες.  

Τα τελευταία χρόνια “έχασα” πολλούς, καθώς η ανεργία κτύπησε βαριά αυτόν τον κλάδο. Κάποιοι (ες) έμαθα πως  βρήκαν πρόσκαιρες δουλειές που κάπως τους βοηθούσαν στο να επιζήσουν, άλλοι(ες) παροπλίστηκαν και συνεχίζουν την αναζήτηση κάποιας απασχόλησης, ενώ πολλοί δέχτηκαν να δουλέψουν με εξευτελιστικές συνθήκες και αμοιβές. Όλοι και όλες εξακολουθούν να διατηρούν μέσα τους το “σαράκι” της δημοσιογραφίας. Και αυτό εμένα με εντυπωσιάζει και μ’ αρέσει. Σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι δοσμένοι, αγαπούν τη δουλειά τους.

Οι εκδοτικοί οίκοι για να περιορίσουν τις ζημιές τους , πέρα από την συνήθη πρακτική των απολύσεων, ακολούθησαν και μία άλλη τακτική, λιγότερο γνωστή, αλλά εξίσου επιβαρυντική για τους δημοσιογράφους :  οι λίγοι που έμειναν να δουλεύουν έκαναν αναγκαστικά και όλη τη δουλειά που έκαναν πριν αυτοί που έφυγαν. Και ας είχαν τις ίδιες ή μεγαλυτερες οικογενειακές και αλλές υποχρεώσεις.

Και ακόμα μία δύσκολη πλευρά του να είσαι δημοσιογράφος είναι πως δεν μπορείς μετά το όποιο ωράριο να γυρίσεις σπίτι και ν’ αράξεις ( να ξεκουραστείς και να φορτώσεις τις μπαταρίες σου, μόνος σου ή με τους δικούς σου ανθρώπους). Πρέπει να κυκλοφορείς να σε βλέπουνε και να βλέπεις. Και ενώ φαίνεται καλό να πίνεις το ποτό σου σε κάποιο μπαρ, υποθέτω ότι πολλοί απ’ αυτούς θα ήθελαν να είναι με τις πυτζάμες και τις παντόφλες στη θαλπωρή του σπιτιού τους).

Αλλά και το στρες που έχουν είναι εξαιρετικά έντονο. Γι’ αυτό κι οι δημοσιογράφοι είναι ένας κλάδος που το κάπνισμα και η ανθυγιεινή διατροφή ( αυτό που ανέφερα για τις συναντήσεις σε μπαρ και ταβέρνες, για να μη χαθεί κάποια ενδιαφέρουσα πληροφορία) αποτελούν συνήθειες της πλειοψηφίας απ’ ααυτούς.

Οι πραγματικοί δημοσιογράφοι  δεν είναι οι προβεβλημένοι σταρ ( λέξη και αυτή) που βλέπουμε στα τηλεοπτικά κανάλια. Είναι οι πολλοί που καθημερινά δίνουν την μάχη για την είδηση, που κυνηγούν το ρεπορτάζ, που ακούν καταγγελίες και τρέχουν να τις διασταυρώσουν, που ανακαλύπτουν και αναδεικνύουν πλευρές της κοινωνικής ζωής μας που δεν είναι εύκολα ορατές ή πλήρως κατανοητές από τους απλούς πολίτες.

Το πιθανό κλείσιμο το ΔΟΛ δεν με απασχολεί ως “πολιτικό” γεγονός. Με θλίβει για όσους εργάζονταν εκεί. Για τους δημοσιογράφους που από προσωπική εμπειρία ξέρω πόσο σκληρά ασκούσαν το λειτούργημα  τους και για όλους εκείνους που τους πλαισίωναν σ’ αυτό.

Στους Έλληνες δημοσιογράφους αξίζουν εύσημα και συμπαράσταση. Στους “μηντιάρχες” ας στραφούν παράπονα, διαμαρτυρίες και κατηγορίες ( Και στους πολιτικούς, για να μην ξεχνιόμαστε).

Όλοι γνωρίζουμε το θέμα των εγκαταλελειμμένων από τους γονείς τους παιδιών να όμως, που υπάρχει και το αντίθετο: οι εγκαταλελειμμένοι από τα παιδιά γονείς.

Είναι οι περιπτώσεις που ξαφνικά ένα παιδί διακόπτει κάθε επαφή με την οικογένεια του. Εξαφανίζεται, χωρίς καμία προπαρασκευή ή δικαιολογία και δεν θέλει να έχει καμία σχέση με την μητέρα ή τους γονείς του.

Είναι μία θλιβερή κατάσταση, ένας ξεριζωμός συχνά ακατανόητος, ένα άδειασμα ζωής. Οι περισσότεροι γονείς αισθάνονται ενοχές και ρίχνουν ευθύνες για αυτό που συμβαίνει στους εαυτούς τους. Προσπαθούν να εξηγήσουν το γεγονός και δεν μπορούν εύκολα να το κατανοήσουν. Δεν μπορούν να αντέξουν να το ομολογήσουν, γι΄ αυτό συχνά στον κοινωνικό περίγυρο η απουσία του παιδιού καλύπτεται από διάφορες δικαιολογίες.

Ο ξεριζωμός δεν μπορεί να πάψει ποτέ ενοχλεί αφόρητα, ιδίως τις μητέρες. Μετά από χρόνια μπορεί να υπάρξει κάποια ηρεμία ή και τον πόνο να τον αντικαταστήσει ο θυμός, αλλά η απώλεια παραμένει σαν ένας μόνιμος «βόμβος στ’ αυτιά».

Από την άλλη, ειδικοί ψυχολόγοι προσεγγίζοντας το θέμα από την πλευρά των παιδιών επισημαίνουν ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπήρχε μία αδυναμία κάλυψης των συναισθηματικών (κυρίως) αναγκών των παιδιών και διαταραγμένες ενδοοικογενειακές σχέσεις.

Αλλά και τα παιδιά μπορεί να έχουν μερίδιο ευθύνης στο βαθμό που δεν μπορούν να επεξεργαστούν, να αξιολογήσουν, σωστά τις σχέσεις με τους γονείς. Επίσης σ΄ένα ποσοστό για την εγκατάλειψη του γονιού μπορεί να ευθύνεται ο ή η σύντροφος του παιδιού.

Ένα στενάχωρο θέμα, παρουσιασμένο σ’ ένα ενδιαφέρον άρθρο στην εφημερίδα Die Zeit.

_�?T�l^^���t